Er is een woord waar we vroeger helemaal opgewonden van raakten als we het iemand hoorden zeggen. Als we dat woord nu horen wanneer we maandagmorgen het kantoor binnenlopen, dan krimpen we ineen. Het woord is: 'verrassing'.
Vroeger vonden we het geweldig wanneer er allemaal nieuwe dingen om ons heen gebeurden. Situaties die ons plannetje van de dag volledig op de kop zette. Iemand die ineens met een skippybal binnenkwam, of riep 'we gaan naar het strand', of 'we gaan een vlieger bouwen'. Dat vonden we prachtig. En kijk nu eens hoe we reageren in een organisatie wanneer we worden geconfronteerd met een verrassing.
Er is direkt een vorm van paniek, mensen rennen rond, de mails vliegen je om de oren, paniekmeeting, hoe kunnen we de risico's inschatten, hoe managen we ze weg, hoe krijgen we de nieuwe situatie weer in het proces, kunnen we het negeren. Alle pret die een verrassing ons vroeger gaf is omgeslagen naar angst. Dat is wel raar eigenlijk.
Als je daarover nadenkt dan kan je zeggen dat we blijkbaar een mentaal model hebben bedacht van hoe onze wereld eruit moet zien, en alles wat daar niet aan voldoet is een bedreiging. Dat is pas een angstige gedachte!
Kijk eens om je heen: de wereld is een grote verrassing. Daar moeten organisaties op kunnen inspelen. Hoe denk je dat te doen als je daar niet op bent georganiseerd.
21ste eeuw organisaties moeten zich juist richten op het kunnen omgaan met constant veranderende omstandigheden. (work21) .Het standaardwerk kunnen we nu wel. Het gaat om de unieke situatie, de unieke kansen. Hoe spot je ze en hoe ga je er als organisatie mee om. Doe je dat niet? Dan is het snel afgelopen met je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten