zaterdag 26 februari 2011

breek je ketens los

We denken wel dat we in een wereld leven die niet vergelijkbaar is met alle eeuwen hiervoor. Maar is dat wel waar. En zit het probleem misschien niet gewoon in onszelf, in plaats dat we denken dat het ligt aan alles om ons heen.

Zouden we misschien ons oude denken moeten zien los te laten, om oplossingen te kunnen bieden voor de toekomst . Een toekomst die niemand kent. Is onze kennis van vroeger wel de juiste om oplossingen te bedenken voor problemen die we niet kennen. Is het dan wel slim om ons onderwijssysteem alle creativiteit uit kinderen te 'educaten' zodat er altijd maar 1 antwoord is op 1 vraag. Dat er niets ergers bestaat dan het maken van een fout.

Is het niet zo dat we door het al meer dan een eeuw oude onderwijssysteem we worden voorbereid voor een industriele toekomst. Een lineaire toekomst. "Als je deze opleiding volgt, dat diploma haalt, die cursus doet dan heb je een goed leven". Is ons leven niet wat meer organisch dan dat. Dus helemaal niet lineair, zoals velen denken.

Worden we allemaal opgeleid om te werken voor zwaar gestandaardiseerde omgevingen zoals de fastfoodketen Mac Donalds. Waar alles hetzelfde is. Waar je uiteindelijk aan dood gaat als je er teveel van eet. Sloopt lineariteit en standaardisatie onze energie en geest misschien. Zouden we niet veel liever niet-standaard maaltijden eten. Waar vakmanschap, liefde en diversiteit mogelijk is. Is een dergelijke maaltijd ook niet veel beter voor het voeden van onze geest en energie.

Onze toekomst zit in ons hoofd. In jouw hoofd, zijn hoofd, haar hoofd, mijn hoofd. Samen hebben we de kracht om een nieuwe richting te geven aan onze eigen toekomst. En voor velen onder ons, de toekomst van jullie kinderen. Waarom doen we dat dan niet? Omdat we geketend zijn aan oude veronderstellingen en gedachten...zonder dat we ons daarvan bewust zijn.

Is dit nieuw? Nee hoor. Abraham Lincoln hield in 1862 een speech voor het congres. Daar zei hij het volgende:

"De dogma's van het stille verleden zijn ontoereikend voor het stormachtige heden.
De uitdaging ligt vol met moeilijkheden, en we moeten de uitdaging benutten.
Omdat onze zaak nieuw is, moeten we nieuwe dingen bedenken en nieuwe dingen doen.
We moeten ons van onze ketens bevrijden en alleen dan zullen we ons land redden."

Ofwel, we zitten vol met oude kennis en aannames die ons hoogstwaarschijnlijk niet zullen helpen in de toekomst. Wees je daarvan bewust, neem er afscheid van en bedenk met elkaar nieuwe oplossingen voor een nieuwe toekomst. Dat geeft energie, voedt de geest, geeft ruimte aan passie en bouwt aan een nieuwe wereld voor jou en iedereen die na ons op deze wereld leeft.

Ik heb er zin in.

INSPIRATIEBRON
http://www.ted.com/talks/ken_robinson_says_schools_kill_creativity.html
http://www.ted.com/talks/sir_ken_robinson_bring_on_the_revolution.html

dinsdag 22 februari 2011

de kracht van het voorbeeld

Stel je jezelf eens voor dat je bent ingegoten in een blok beton. Alleen je hoofd komt er nog uit en je kan met je neus een grote rode knop indrukken. Maar alleen wanneer het groene lampje gaat branden. Wanneer de de rode knop indrukt terwijl het lampje niet brandt, krijg je een emmer water over je hoofd. In hoeverre is er in deze situatie behoefte aan voorbeeldfunctie?

Stel je nu eens voor dat je gek bent van hard zwemmen. Je wilt de beste van de wereld worden, je wilt er alles voor doen om dat te bereiken. Is daar een handboek voor? Of ben je opzoek naar een voorbeeld, iemand als Pieter van de Hoogenband bijvoorbeeld. De kans is groot dat je niet alleen zijn zwemstijl probeert over te nemen, maar ook zijn trainingsmethode, zijn voedingspatroon, zijn kledingstijl en misschien zelfs zijn accent.

Naar mate er meer vrijheid is binnen een bedrijf, is het belang van de voorbeeldfunctie steeds sterker. De voorbeeldfunctie is eigenlijk een wandelende vraagbaak, een wandelend handboek, een norm, hoe kan het. Niet alles is nu eenmaal te beschrijven, het gaat om de samenhang der dingen. En die komen het beste bijelkaar in een mens. Een mens dat gaat voor zijn vak.

De voorbeeldfunctie wordt vaak onderschat. Is iets van de directeur, wordt er dan gedacht. Niet waar, denk ik dan. Voorbeeldgedrag is voor iedereen. Binnen je bedrijf maar ook erbuiten. Door je gedrag laat je zien wie je werkelijk bent. Of je werkelijk gelooft in de normen en waarden van de organisatie en de maatschappij. Of misschien geloof je er niet in en laat je dat zien door afwijkend gedrag. ook dat is een voorbeeld voor mensen.

Iedereen is een voorbeeld voor een ander. Wanneer jij je afval uit het raampje van je auto gooit ben je een voorbeeld voor anderen. "Zie je wel, kan best wel", denken anderen dan. Het geeft aan dat het je allemaal niet uitmaakt. Dat het alleen om jou draait. Wanneer ik als leider van e-office mijn afspraken niet nakom denkt iedereen, "zie je wel, ook hij neemt het niet serieus".

Wij zoeken allemaal naar voorbeelden, mensen die ons inspireren. mensen die echt zijn. In hun denken en in hun handelen. Wij registreren allemaal haarfijn wanneer daar iets niet in klopt en dan zeggen we: "Aha, zie je wel...het klopt niet". Om vervolgens op onze krent te blijven zitten want we hebben het bewijs dat het niet waar is wat hij zegt. Weg energie.

En de kracht van de voorbeeldfunctie speelt overal: artiesten en publiek, politici en publiek, onze koningin, sporters, directeuren, maar ook je collega's, thoughtleaders en jij! Ik wil hiermee niet zeggen dat ik wil voorschrijven hoe het moet, nee dat is het niet. Maar ik wil wel aangeven dat iedereen in een andere fase in zijn leven zit. En dat mensen aan het begin van hun (werkende) leven zoeken naar voorbeelden. En waarschijnlijk ben jij, zonder dat je het weet, een voorbeeld. Zou zomaar kunnen.

En als je de wereld dan toch wilde veranderen....precies.

vrijdag 18 februari 2011

carriere en HNW

Hoe maak je nou carriere in de wereld van HNW? Je baas opvolgen is wel heel erg 'old school' is het niet. Groeien in hierarchie past niet echt in de wereld van HNW. Want iedereen wil nu juist kunnen functioneren zonder hierarchie. Maar aan de andere kant wil je ook vooruit. Je wilt meer, beter, groeien, ontwikkelen, stappen maken. Maar hoe doe je dat dan.

Je zou het alsvolgt kunnen bekijken. Stel je hebt een bedrijf met 1000 mensen die er een potje van maken. Of je hebt een bedrijf met 1000 vakmensen die precies weten waar ze mee bezig zijn. Welk bedrijf zal het meest succesvol zijn....precies. Het bedrijf met de vakmensen.

Het vakmensen-bedrijf heeft namelijk weinig overhead nodig, weinig controle, heeft tevreden klanten en medewerkers, hebben geen management nodig met heel veel stuurinformatie. Omdat de 1000 vakmensen begrijpen hoe het allemaal werkt. Niet alleen hun eigen discipline, maar vooral de interface met anderen, en andere processen. (Anders gezegd: ze managen ook hun omgeving). Ze zorgen ervoor dat het werkt, ze komen hun afspraken na.

Ik denk dat een bedrijf met 1000 echte vakmensen vele factoren succesvoller is dan een organisatie waar niemand zich verantwoordelijk voelt voor zijn werk. Daar is namelijk, om een beetje voorspelbaar te zijn, veel overhead nodig, veel controle, motivatie, regels, instructies, handhaving, procedures. Allemaal zaken die het werken er niet leuker op maken en de snelheid eruit halen.

Maar hoe maak je dan carriere. Nou eigenlijk door steeds meer vakman te worden. Door te laten zien dat je de volledige verantwoordelijkheid kunt nemen voor een steeds groter gebied. Je kan jou om een boodschap sturen. Geen gedoe, je zorgt ervoor dat het goed komt. En naarmate je steeds meer aankunt, ben je ook steeds waardevoller voor het bedrijf/netwerk. Mensen kunnen op je bouwen, je bent te vertrouwen, je komt je afspraken na zonder dat je star wordt.

Aan dat soort mensen hebben we steeds meer behoefte. En ik ben er van overtuigd dat wanneer je steeds meer verantwoordelijkheid krijgt (en dan niet omdat je de functie van directeur krijgt, maar omdat je hebt bewezen dat de verantwoordelijkheid aankunt) je werk uitdagend zal blijven. Daar begint het mee, en dat je er dan nog eens goed voor beloond wordt is meegenomen.

carrierze

donderdag 17 februari 2011

The Global Brain

Al vaak heb ik het gehad over 'The Corporate Brain". Naast processen zullen bedrijven steeds meer behoefte krijgen aan het Corporate Brain, waardoor ze problemen kunnen oplossen die niet via het proces opgelost kunnen worden. Mijn volgende boek zal hier over gaan.

Processen leven in een blauwe wereld, waar het verkleinen van risico's door het uitvoeren van controle de scepter zwaait. Het Corporate Brain leeft in een gele wereld, waar creativiteit en vertrouwen de boventoon zwaaien. Door Yellow&Blue samen te brengen (Het Corporate Brain samen met Processen), kunnen we nieuwe organisaties bouwen waar naast voorspelbaarheid en efficienty ook maximaal gebruik gemaakt wordt van de kracht van mensen. De toekomst van ieder bedrijf zit immers opgesloten in de hersenen van de huidige medewerkers.

In mijn zoektocht naar het corporate brain kwam ik deze video tegen van Peter Russell: the global brain. Wanneer je bedenkt dat deze video in 1985 is gemaakt krijg je veel respect voor Peter. Het is voor deze tijd een wat trage film en duurt 35 minuten. De muziek en de wijze waarop hij spreekt kan wat irritatie geven, maar wanneer je daar doorheen kijkt kan het niet anders dat je mond wagenwijd openvalt.

Hij laat zien dat dat de ontwikkeling van social media al heel lang geleden te voorspellen was, dat we bij 10 miljard bewoners op deze aarde een volgende fase hebben bereikt: een globaal bewustzijn. Dat alles uit hetzelfde is opgebouwd en dus dezelfde principes kent (Zo boven zo onder, zo onder zo boven). Dat jij niet ophoudt bij je vel maar dat juist je omgeving jou inhoud geeft. Dat technologie en mensen heel goed samengaan, dat er een diepe behoefte is om te verbinden. Wanneer je goed kijkt is het niet zo moeilijk te bedenken waar we met deze wereld heengaan. Spannend toch?

Voor iedereen die een beetje spiritueel durft te zijn is dit half uurtje goed besteed.
Ik vond het in iedergeval heel bijzonder.

donderdag 3 februari 2011

vakmanschap

Je kent het wel van je vakanties in Italie of Spanje, wanneer je heerlijk gaat eten in een traditioneel restaurant. Vaak worden deze restaurants bemand door oude obers. Mannen die bijna 24 uur per dag leven in het restaurant en misschien alleen na de lunch even een paar uur naar huis gaan om vervolgens weer tot diep in de nacht te oberen.

Het zijn mannen die trots zijn op hun vak. Hun diensten met kennis en liefde uitvoeren, en natuurlijk doen ze het ook om geld te verdienen. Maar het is ook heel duidelijk dat ze passie hebben voor hun vak. Er alles van weten, dat stralen ze uit. Deze mannen hoef je ook niet te managen. Ze regelen het allemaal zelf. Je hebt er als leiding geen omkijken naar. (wat is goedkoper, een ervaren ober met een hoog salaris of twee onervaren obers met een manager)

En dan nu de vraag: ben jij zelf wel zo'n vakman? Ken jij alle kneepjes van je vak? Kan jij de verantwoordelijkheid aan die bij je vak hoort. Wil jij beter worden in je vak? Of denk je alweer aan je volgende baan, denk je aan je carriere en zie je deze baan als een stepping stone.

Gisteren was Pieter van de Hoogenband op bezoek bij Pauw en Witteman. Een enthousiaste vent, en ik ben blij dat hij ons voor zijn initiatief om kennis te delen tussen topcoaches uitgekozen heeft om hem te helpen. Maar hij riep tijdens de uitzending iets over de inspanning die je moet doen om ergens goed in te worden. "Je moet minimaal 10.000 uur oefenen om ergens echt top in te worden. 10.000 uur!".

Als ik dan zie hoe snel mensen nu van baan naar baan hoppen begin ik mij zorgen te maken over de kwaliteit van werken in Nederland. Vind je het gek dat we zoveel managers hebben. Waarom willen we niet gewoon de beste zijn in ons vak. Ons volledig toeleggen op het worden van een vakman, beter worden, groeien, de beste zijn. Waarom zijn we het idee van Meester-Gezel verloren. Weet je waarom? Komt door de introductie van fabrieken. Omdat je in fabrieken geen toppers nodig hebt. Sterker nog, fabrieken zijn opgezet om ongeschoolde mensen een soort van kwaliteit te laten leveren.

Het is mijn overtuiging dat zowel klanten, als de mensen die dingen maken of bedenken weer opzoek zijn naar echte kwaliteit. En daar is vakmanschap voor nodig. En vakmanschap is niets anders dan liefde hebben voor je vak. Want alleen door liefde voor het vak kan je de opoffering van 10.000 uur investeren opbrengen.

Applaus voor echte vakmensen!