zondag 28 februari 2010

leer van het verkeer

Eigenlijk kan je in het verkeer al zien hoe mensen zijn, maar ook hoe jij er op dit moment emotioneel bij staat trouwens. Een paar jaar geleden heb ik een keer een programma gezien waarin een CEO van een grote amerikaanse organisatie een bijzondere manier had om zijn topmensen te selecteren. Wanneer een sollicitant de laatste ronde had bereikt gaf hij de beste man of vrouw zijn autosleutels en zei: we gaan een stukje rijden.

Zijn theorie was dat je aan de manier waarop iemand autorijdt kunt zien hoe hij of zij zich in een organisatie zal gedragen. Ook een soort verkeerssituatie eigenlijk. En ik denk dat hij daar wel gelijk in heeft gehad. Want wat zie je een bijzonder gedrag in het verkeer.

Ik vind het onbegrijpelijk dat veel mensen het lot van hun leven in handen durven te leggen van anderen. Wat ik bedoel? Ik zie zo vaak dat mensen die een auto besturen op de snelweg er blijkbaar van uitgaan dat anderen zich wel zullen aanpassen aan hun gedrag. Het gaat hier om mensen die rijden op de rechterbaan en besluiten naar links te gaan om in te halen. Dat er vervolgens een auto met hogere snelheid op de linkerbaan aankomt maakt ze blijkbaar niet uit.

Ze gaan ervan uit dat anderen wel op tijd zullen reageren en dat daarmee alles is opgelost. Hoe kan je zo denken? Wanneer de linkerbaan per ongeluk even niet zit op te letten breng je dus je eigen leven in gevaar. Of nog erger, ik zie ook vaak de bestuurder van een auto met een heel gezin achterin plotseling naar links manouvreren. Je brengt het leven van heel je gezin in gevaar!! Hoe kan het dat je zo denkt?

Wat mij dit aangeeft is dat deze mensen zich onverantwoordelijk gedragen omdat ze denken dat 'de anderen' het wel oplossen. En dat gaat zo ver dat ze hun eigen leven zelfs durven in te zetten. Dit is voor mij onbegrijpelijk. Je zo afhankelijk maken van externe factoren. Dan is je gevoel voor eigen-verantwoordelijkheid toch volledig verdwenen?!?

Oh ja, en wat je trouwens ook in het verkeer kunt zien is hoe jij zelf op dit moment in het leven staat. Wanneer je jezelf constant zit op te winden over sukkels in het verkeer, dan is er iets mis met je. Of je bent te laat vertrokken of je bent een beetje gespannen. Moet je maar eens naar kijken bij jezelf. Het verkeer is een mooie omgeving om iets te leren over mensen en over jezelf.

Oh ja, en dan nog de mensen die vinden dat je niet harder mag rijden dan 120 op de snelweg door gewoon links te blijven rijden. Hoe zouden deze mensen zich opstellen in uw organisatie denkt u.....precies.

grappig he

vrijdag 26 februari 2010

over voorlopers & massa-traagheid


Wanneer ik in Barcelona ben ga ik altijd even langs bij het scheepvaartmuseum. Ik vind het zelf een prachtige plek met mooie schepen, bootjes en onderdelen. Het ligt vlakbij de Ramblas en is echt de moeite waard om eens heen te gaan. Wanneer je van bootjes houdt natuurlijk. Maar er is meer te zien dan bootjes alleen.

Wat ze ook mooi laten zien is de periode waarbij de stap werd gemaakt van zeil naar stoom. De eerste stoomboten waren uiteraard expirimenteel en vooral voor het plezier bedoeld. Deze bootjes werden door 'de echte mannen' niet serieus genomen. Natuurlijk niet, want het hun klippers waren de echte schepen, snel, groot en stoer. De stoombootjongens waren grappig maar ook niet meer dan dat.

Je raadt het al, toen kwam er een ondernemer die dacht van: "he, als ik nou eens een vrachtschip bouw met een stoomaandrijving, dan ben ik niet meer afhankelijk van de wind en kan veel meer voorspelbaar leveren'. En zo geschiedde. Vervolgens kreeg je een periode waarbij er een soort competitie ging ontstaan tussen stoom en zeil. Uiteraard werden er grote wedstrijden uitgeroepen en waren er winnaars aan alle kanten. Maar uiteindelijk begon stoom te winnen van zeil. De stoere mannen gingen uiteindelijk voor de bijl, iedereen maakt de stap naar stoom en de stijfkoppen gingen failliet.

Wanneer je kijkt naar de ontwerpen van de eerste stoomschepen dan zie je dat er zeilschepen werden ontworpen met een motor en zonder masten. De stuurman stond nog steeds achterop en buiten. Voor zeilschepen noodzakelijk om overzicht te houden over het schip en de zeilvoering. Maar was dat wel nodig voor een stoomboot. Heel langzaam zie je dan door de jaren heen de plek van de stuurman via het midden naar voren verschuiven. En daarbij, gelukkig voor de stuurman, staat hij ook steeds meer beschut. Uiteindelijk staat hij comfortable binnen en kan het schip zeer voorspelbaar naar de volgende haven sturen.

Wat mij opvalt is dat wij op dit moment in precies dezelfde situatie zitten. HNW/work21 is de stoom van deze eeuw. Veel ondernemers vinden het maar gedoe en oude methoden zijn prima. Ieder kamp heeft zijn voorstanders en tegenstanders en bedenkt manieren om ofwel de ontwikkeling te bespoedigen of te stoppen.

Maar in mijn ogen maakt het allemaal niet uit. Het gaat om de onderstroom. Of wij nou wel of niet ons druk maken over work21 maakt eigenlijk niet uit. Het gaat er toch komen, ook zonder ons. Daar moeten we ons niet druk over maken. Laten we juist die ondernemers zoeken die de stap al hebben gemaakt en opzoek zijn naar een hypermodern containerschip. De rest volgt vanzelf.

En dat early adaptors ook wel eens de volgende stap missen zien we ieder jaar weer terug rond 5 december: "zie ginds komt de stoomboot....."

donderdag 25 februari 2010

de essentie


Boven mijn bureau staat de spreuk "zo boven zo onder, zo onder zo boven". Een van de principes uit een oud boek..The Kybalion. The Kybalion is een soort samenvatting van een zienswijze: Hermetica. Zo'n 2500 jaar geleden hebben Egyptenaren en Grieken bedacht hoe de wereld in elkaar zat en hebben dat opgeschreven. Geen godsdienst, maar juist de complexiteit van de wereld terugbrengen tot de essentie.

Wanneer je dat boekje (de samenvatting) nu leest krijg ik in iedergeval de rillingen. Waarom? Omdat die mannen en vrouwen 2500 jaar geleden de wereld in een paar principes hebben weten terug te brengen. En wanneer je dit nu leest klopt het allemaal nog steeds! Onvoorstelbaar. Maar het ging bijvoorbeeld ook over zaken waar we nu pas wetenschappelijk bewijs voor hebben: zij wisten het toen al!

Dan denk ik dus ook, wat hebben we in de tussenliggende tijd eigenlijk gedaan. Maar goed. Wat ik bij mijzelf merk is dat ik graag complexe zaken terug wil brengen tot de essentie. Want als je de essentie begrijpt, kan je van daaruit weer bouwen aan een nieuwe wereld, of in iedergeval een oplossing die werkt. Vaak zijn we juist bezig met de gevolgen van iets maar niet waar het werkelijk om gaat.

Voorbeeld van een essentie is de oervorm van samenwerken: vier vrienden om een tafel. Wij hadden het begin jaren negentig nodig om te begrijpen wat de basis van samenwerken was omdat we gingen bouwen aan een nieuwe vorm van organiseren. We zochten dus de essentie van samenwerken. Ik begrijp intussen dat dit voorbeeld ook regelmatig door anderen wordt gebruikt.

Ik ben er van overtuigd dat de oplossing voor de nieuwe beschaving, of een stukje ervan 'work21', al in ons zit en te zien is. Maar dan moet je wel anders leren kijken. De essentie is in principe in alles terug te zien. Geruststellende gedachte nietwaar.

Maar goed, kom ik toch weer bij Johan: je ziet het pas als je het begrijpt.

perceptie


Misschien heb je het gisteravond gezien, de koreaanse sportuitzending van de 10K race van Sven. Het was erg grappig om naar te kijken. De verslaggevers hadden tot en met de finish van Sven niet in de gaten dat hij gediskwalificeerd zou worden. Zelfs de woedende houding van Sven kon ze niet op een ander idee krijgen. Ze waren helemaal gelukkig dat in hun ogen de koreaan zilver had gewonnen.

Toen duidelijk werd dat Sven 'DQ' achter zijn naam had staan, vroegen ze zich af hoe dat kon. Want hij had het pionnetje toch niet geraakt. Maar ja, de official die in de buurt stond moest die beslissing nemen. En toen beseften ze dat ze geen zilver, maar goud hadden gewonnen. "Wat een zenuwachtige toestand", riepen ze nog.

Het was duidelijk dat deze verslaggevers nog niet heel vaak naar schaatsen hadden gekeken. Maar ze hadden er wel een mening over en er waren ongetwijfeld miljoenen koreanen die naar deze mannen hebben geluisterd. Geluisterd naar een verhaal dat niet klopt.

En zo gaat het denk ik dan ook in organisaties. Als directie probeer je uitleg te geven over de strategie, situaties, visie, richting, besluiten. Maar komt dit wel over? Vaak zijn er dan een aantal mensen binnen de organisatie die de rol van 'verslaggever' op zich nemen. Ze maken, net als de koreanen, er hun eigen verhaal van en roepen dat rond. Mensen die geen idee hebben luisteren daar naar en denken vervolgens dat Sven is gediskwalificeerd omdat hij een pionnetje heeft geraakt. Vervolgens mis je de essentie en wordt het lastig om volgende berichten van de directie in te passen in je eerdere beeld. En daar gaat het dan echt mis.

Wat ik mij gisteravond besefte was dat het succes van een organisatie voor een heel groot deel gaat om de kwaliteit van de communicatie en de kennis van de spelregels.

Toch mooi dat HumanSoftware daar een handje in kan helpen.

woensdag 24 februari 2010

correctie van Piet


Net kreeg ik een mail van een van de lezers van mijn blog. Laten we zeggen zijn naam is Piet. Het ging over de wijze waarop ik schrijf over de rol van vakbonden. Ik benader, volgens zijn mail, vakbonden als een 20ste eeuw instrument dat in deze tijd compleet outdated is. Gewoon niet meer nodig, onhandig zelfs, en vaak ook anti-ondernemer gericht. Hij schreef het niet helemaal zo, maar het is wel waar dat ik geregeld de vakbonden zo neerzet in mijn verhaaltjes.

Hij, Piet dus, schreef dat het misschien in de wereld waarin ik leef niet nodig is om gebruik te maken van vakbonden omdat mensen heel erg goed voor zichzelf kunnen zorgen. Maar hij wist mij twee schrijnende voorbeelden te geven waarin vakbonden veel zouden kunnen betekenen voor werknemers. Het gaat hierbij vaak om kleine bedrijven waarbij de werknemers handwerk verrichten. Deze mensen moeten op een of andere manier 'beschermd' worden tegen de grillen en de onverschilligheid van de ondernemer of baas.

Ik denk dat ik Piet gelijk moet geven. Er is uiteraard nog steeds een hele groot deel van onze samenleving die helemaal niet nadenkt over de nieuwe beschaving. Helemaal nul. Deze mensen zijn bezig om hun vak uit te oefenen. Zijn blij dat ze een baan hebben, en zijn als de dood dat ze hun baan verliezen. Deze mensen zullen de ondernemer dus ook niet het vuur aan de schenen leggen over de arbeidsomstandigheden. Dus accepteren ze de soms slechte situatie waarin ze hun werk moeten uitoefenen. Ook in Nederland.

Beste Piet, dank voor je mail en je correctie. Ook hier moet ik meer nuance aanbrengen. Maar niet alleen ik! Ook vakbonden moeten meer nuance aanbrengen. Vakbonden zijn goed voor een deel van de werkende bevolking, maar voor een ander 'groeiend' deel van de bevolking werken ze juist verstikkend. De veranderingen in onze samenleving vereisen een her-ijking van de posities. Van de vakbonden en ook van mij!

weerbaarheid, wie kent het nog?


Gisteravond is de wereld van Sven Kramer en Gerard Kemkers even ingestort. Een fout van coach Kemkers voorkwam olympisch goud voor Sven. Jarenlange training en commitment om goud te rijden op de 10K, werden in een fractie van een seconde vernietigd. Sven werd door Kemkers de verkeerde kant op gestuurd, weg droom, weg goud.

Sven zwaar gefrustreerd , Kemkers gek van schuldgevoel omdat hij een kapitale fout heeft gemaakt. Een perfecte voedingsbodem voor eeuwige ruzie en haat. Maar nog geen twaalf uur later zie je dat deze beide mannen toch in staat lijken te zijn om te relativeren. Ze hebben samen 6 jaar naar dit moment toegewerkt en vele mooie momenten gekend. NU ging het mis, maar is dat dan het einde van hun samenwerking: het lijkt er niet op.

Wat je hier ziet is een hoge vorm van weerbaarheid. Je ziet dat , in iedergeval Sven, in staat is om met grote tegenslagen om te gaan. Zijn droom valt in duigen, hij is ziedend maar staat toch weer op. Overmorgen staat hij er weer voor de ploegenachtervolging. Dat is flexibiliteit, dat is weerbaarheid, dat is uitgaan van je eigen kracht, vooruit kijken. En dat is wat we missen in Nederland.

De afgelopen 40 jaar is het alleen maar beter gegaan in Nederland. We hebben weinig echte tegenslagen gehad, en dus ook niet geleerd om met tegenslagen om te gaan. Als het dan een keer wat minder gaat (recessie) dan gaan we bij de pakken neer zitten. Dan ligt het aan iedereen en anderen moeten het dan ook maar oplossen. Er moet goed voor ons gezorgd worden, we willen een steeds hoger salaris (vakbonden), ook wanneer we de rest van de organisatie of Nederland daarmee in gevaar brengen. Als het met mij maar beter gaat. Want het gaat al 40 jaar steeds beter met iedereen.

Hou op, neem je verantwoordelijkheid. Ga niet zitten mopperen en eisen dat je in deze tijd meer salaris nodig hebt. De recessie is nog lang niet voorbij, we hebben namelijk niets veranderd. Het enige wat we hebben gedaan is dat we heel veel overheidgeld in de economie hebben gestort, maar we hebben niets wezenlijks veranderd!! Dus het ergste moet nog komen, en dan wil je meer salaris?!

Wees even heel erg kwaad, smijt je bril op het beton, kom tot jezelf en sta weer op. Ga uit van je eigen kracht, pas je aan de nieuwe situatie aan, ga weer voor goud, wees weerbaar.

Ook dat is work21, want onze wereld zal nooit meer voorspelbaar worden.

dinsdag 23 februari 2010

Nederland 2.0


Wanneer je jaren voorop gelopen hebt is de kans ook groot dat je als eerste tegen de grenzen aanloopt van je discipline. Dit geldt voor de sport maar nu ook voor onze economie. Nederland heeft jaren genoten van de mogelijkheden die de 20ste eeuw ons heeft geboden. Nu zijn de grenzen echt bereikt en kunnen we twee dingen doen.

Het eerste wat we kunnen doen is boos worden dat anderen steeds beter worden in ons eigen spelletje. Je voelt dat het steeds lastiger wordt om een leidende rol te spelen en moet toezien hoe je positie wordt aangetast. Dit is een zeer vervelende positie. Je probeert met alle macht controle te houden over een oud spel, maar je weet dat je het niet gaat redden.

Wat je ook kunt doen is accepteren dat je als geen ander 'het oude spel' hebt doorleefd. Je weet precies hoe het werkt en weet ook waar de sterke en zwakke plekken in het spel zitten. Deze kennis en ervaring kunnen je helpen om een nieuw spel te bedenken. Een spel die door bijna niemand meegespeeld kan worden omdat andere partijen de ervaring nog missen om echt te begrijpen hoe het oude spel gespeeld moet worden.

Nederland weet als geen ander wat het betekent om rijk te worden op basis van 20ste eeuw economie. Nederland heeft veel ervaring opgedaan met een hoge welvaart, veel kennis, veel infrastructuur, veel mensen op weinig oppervlakte. Over twintig jaar zal een groot deel van de wereld op hetzelfde punt staan. Het gaat er nu dus om dat Nederland op basis van wat we nu weten de volgende stap maken. Dit is een uniek vertrekpunt!!

Waarom maken we van Nederland niet een plek waar we op geheel eigen wijze invulling geven aan onze samenleving. Landen die vanuit een grote achterstand zijn gekomen (BRIC-landen) willen nu eerst alles hebben en meemaken wat wij de afgelopen 30 jaar hebben gehad en gedaan. Ik denk dat je dat ook niet kunt overslaan. Maar wij zijn daar al geweest. Laten we ons vooral niet willen vergelijken met deze landen, wij moeten door. Wij kunnen nu de stap maken naar de volgende beschaving: waarschijnlijk een beschaving waarbij het veel meer gaat over duurzaamheid, samen, prettig, veilig en balans.

Nedeland heeft alles in zich om zichzelf opnieuw uit te vinden. Of misschien missen we toch een dingetje: leiderschap.

maandag 22 februari 2010

de kracht van de combinatie


Misschien is het je opgevallen: het gaat tegenwoordig steeds meer om de kracht van combinaties. En dit fenomeen speelt zich af op veel niveaus. De eerste keer dat ik achter de kracht van een combinatie kwam was in 1991. Toen kwam Lotus Notes op de markt. Op ieder onderdeel van het platform was wel een beter alternatief te vinden in de wereld, maar de kracht zat en zit in de combinatie van de verschillende onderdelen.

We komen uit een wereld waar we verleerd waren om verbindingen te leggen met onze omgeving. Typisch 20ste eeuw denken. Gewoon iets ontwikkelen dat heel erg goed was, maar altijd volledig op zichzelf stond. De 21ste eeuw gaat echter over verbindingen, combinaties maken. Alles heeft met alles te maken. En dat zie je ook in producten terug. Specialistische producten en denken lijken het af te leggen tegen combinatieproducten.

Google Apps is ook zo'n fenomeen: ieder onderdeel is ok, maar de combinatie is fabelachtig. Het is natuurlijk een kwestie van tijd dat de kwaliteit van ieder combinatie-onderdeel ook steeds meer in de buurt gaat komen van de gespecialiseerde tegenhangers.

Wanneer je kijkt naar work21, dan zie je dat het ook hier gaat om de combinatie. Het gaat over mensen, gedrag, humansoftware, leiderschap, belonen, kantoor, social media, mobile, kennis, delen, vertrouwen, overal, altijd, doelgericht. Je kan er gewoon niet een paar uitkiezen en denken dat het dan gaat werken.

Waar ik mij nog steeds over kan verbazen is dat er zoveel mensen software of een concept als work21 per onderdeel gaan vergelijk met specialistische oplossingen. En in sommige gevallen worden dan ook nog eens voor veel geld de gespecialiseerde onderdelen gekocht. Zonde van de investering!!. Wat blijkbaar heel gemakkelijk wordt vergeten is dat de kracht juist zit in de onderlinge samenwerking tussen de onderdelen. Daar zit de hefboom, niet in de kracht van ieder afzonderlijk onderdeel.

Ben benieuwd hoe deze mensen eigenlijk naar hun eigen partner kijken.

zondag 21 februari 2010

inflatie, de oplossing voor onze recessie?


Afgelopen week was ik op reis met een aantal financiele grootheden. We hebben naar de 5000 meter van Sven gekeken en zagen in de VIP-box onze minister president Balkenende, naast Maxima en Alexander, uit zijn dak gaan.

Naast dat we samen heel veel plezier hebben gehad in Vancouver, waren er ook momentjes dat we het hadden over wat meer serieuze onderwerpen. Wat mij trouwens opviel in Vancouver was dat het woord 'recessie' niet een keer was gevallen. We hadden het over vanalles maar niet over de recessie. Daarom dacht ik, 'wat vinden die mannen daar nou van en hoe zouden zij het oplossen?'.

En eigenlijk kijken ze daar blijkbaar verrassend eenvoudig naar. Hun oplossing is de volgende: prioriteit nummer 1 is dat onze economie blijft draaien. Wanneer de economie stopt kunnen we onze schulden zoiezo niet terugbetalen. Dus alles moet erop zijn gericht dat de burger vertrouwen krijgt in onze samenleving en geld uitgeeft. Daar zou ons overheidsbeleid op gericht moeten zijn.

Maar we zitten uiteraard met een zeer grote overheidsschuld van circa 6 a 7 procent van ons BNP (Bruto Nationaal Product). Da's best veel. Hoe moeten we daar dan mee omgaan. Nou, riepen ze in koor, eigenlijk moet je deze schuld parkeren en even niet naar omkijken. We kunnen de omvang van de schuld alleen maar kleiner maken door het geld te ontwaarden: inflatie dus. Dus door in rap tempo het geld te ontwaarden wordt uiteindelijk de schuld kleiner en meer overzichtelijk. Wanneer de schuld maar klein genoeg is kan je die gemakkelijk terugbetalen wanneer de economie maximaal draait.

Waar de mannen bang voor zijn is dat er een beleid Colijn II gaat komen. Deze minister heeft in 1934, direct na de crisis van de jaren 30 juist alles op alles gezet om de schulden direct terug te betalen. Daardoor viel de economie totaal stil, waardoor het herstel juist heel lang op zich heeft laten wachten. De hoop was dat onze regering hier verstandig mee om zou gaan.

Het kan snel veranderen in een week tijd. Balkenende kan in het vervolg lekker uitslapen en de rest van de Olympische Spelen voor de buis bekijken. De kans dat er het komende jaar belangrijke beslissingen worden genomen om te bezuinigen is klein geworden. Dus misschien krijgen de mannen via een omweg toch gelijk.

zaterdag 20 februari 2010

de puberale fase van HNW

Soms worden het de HNW-fundamentalisten van HNW genoemd. Mensen die zich volledig afzetten tegen de bestaande wereld en op een of andere manier nu hun gram proberen te halen via HNW. Alles moet anders en de oude wereld is slecht. Geen eigen kamers meer voor management en directie, iedereen gelijk, thuiswerken is verplicht, lounchen in kantoor. Het lijkt een soort boosheid tegen het oude regiem. Puberaal gedrag zou je kunnen zeggen.

Wat deze mensen vergeten is dat ze door dit gedrag zij zelf het grootste gevaar zijn voor HNW of work21. Wat er namelijk gaat gebeuren is dat na een jaar of twee directies zich gaan afvragen of HNW wel zo'n goed idee was. Er is veel geld geinvesteerd, er was een matige businesscase die niet uit blijkt te komen en de lopende processen komen in gevaar omdat de controle niet meer kan worden uitgevoerd omdat iedereen zijn eigen ding moet kunnen zijn.

Er lopen teveel mensen rond die de risico's niet overzien van dit gedrag. Work21 gaat juist over het samenspel tussen het goede uit de 20ste eeuw en het goede uit de 21ste eeuw. Het is belangrijk om te begrijpen dat er twee werelden bijelkaar komen. En dat ze elkaar juist kunnen versterken als je het begrijpt. Maar zoals Johan al riep: je kan het pas zien als je het begrijpt. En daar gaat het dus mis.

Het merendeel van de HNW-consultants zien ineens dat bedrijven tijd- en plaatsonafhankelijk kunnen werken. (Kon 20 jaar geleden trouwens ook al). Dus moet iedereen vanaf nu ook tijd- en plaatsonafhankelijk werken: onzin! Je moet heel nauwkeurig kijken voor welke aktiviteiten het wel en niet kan. Work21 gaat over differentiatie, niet over uniformiteit. Denken dat iedereen het ineens op dezelfde HNW-manier moet doen is oud denken: dan heb je het niet begrepen. Deze wereld is niet uniform, deze wereld is veel complexer dan dat.

Dus mocht u een consultant tegenkomen die roept dat iedereen uit zijn kamer moet en dat iedereen thuis moet werken: wees op u hoede. Het gaat hier hoogst waarschijnlijk om iemand die een paar boeken heeft gelezen en nog (nog) niet begrijpt wat de essentie is van work21.

vrijdag 19 februari 2010

YELLOW BLUE in de praktijk



Vanaf 1 april 2010 heeft e-office een nieuwe organisatiestruktuur. De struktuur is volledig opgezet volgens het Yellow&Blue-principe. Blue is struktuur/voorspelbaarheid/managen en Yellow is ruimte/zoeken/faciliteren. In onze ogen heb je als organisatie beide 'competenties' nodig om succesvol te zijn. We kunnen onze klanten innovatie & voorspelbaarheid bieden...een normaalgesproken lastige combinatie van kwaliteiten.

Door ons bedrijf anders te struktureren bieden we ook plekken waar mensen zich thuis voelen. Sommigen hebben meer met processen, anderen willen liever met elkaar nieuwe oplossingen zoeken. Het BLUE deel van de organisatie zorgt voor stabiliteit en continuiteit, het YELLOW deel zorgt voor onze toekomst.

Wat het sterke is van deze manier van organiseren is dat YELLOW&BLUE ook al op mensniveau te betrekken is. Wanneer je geen enkele struktuur in je werk en leven hebt is de kans erg groot dat je hoofd vol is gelopen en je met duizenden losse eindjes rondloopt. Er kan niets meer bij. Hierdoor blokkeer je en ben je eigenlijk tot niets meer in staat, terwijl je voor je gevoel heel druk bent.

Wanneer je echter kunt vertrouwen op een systeem (BLUE) dat de meeste commitments die je bent aangegaan ook keurig kan afhandelen, dan heb je weer ruimte in je hoofd en wordt je rustig. En niet alleen rustig, je kan ook weer openstaan voor nieuwe impulsen en signalen, je kan weer creatief zijn. En voor een bedrijf werkt dit precies zo. Dus Y&B is op alle niveaus toe te passen.

Het Yellow deel van e-office zal voorlopig bestaan uit vijf 'communities': messaging, collaboration, unified communication, social media, interaction design. Alles aangevuld met communities die worden opgezet met onze BV's e-office/google, mobile en work21. De communities zullen maximaal gebruik maken van social media om hun expertise te delen met de wereld.

Blue bestaat uit twee onderdelen: Services en Projecten. Services is super BLUE en levert volgens SLA alle benodigde diensten en steeds meer via the cloud. Projecten zit tussen de communities en services in en knoopt alles super voorspelbaar aan elkaar. Hoe simpel kan het zijn.

We zijn op dit moment een boek aan het schrijven over de principes van Y&B en verwachten het na de zomer uit te brengen. Wordt wel heel gaaf!!

donderdag 18 februari 2010

te koop: HNW


Stel je bent een normaal bedrijf en maakt normale winsten. Stel je hebt als normaal bedrijf ook nog eens een interesse in wat HNW voor jou kan betekenen. Tot welke conclusie kom je dan na een kort onderzoek in het land? Waarschijnlijk dat je het gewoon niet kunt betalen. Want de meeste voorbeelden die aangehaald zullen worden zijn van bedrijven die voor heel veel geld fantastische kantoren hebben ingericht. En dat kan je als normaal bedrijf vaak niet betalen. Dus lijkt het dat HNW alleen voor de rijken onder ons is. En niets is minder waar!

Wanneer ik om mij heen kijk zie ik dat HNW, of work21, vaak wordt verward met een nieuwe kantoorinrichting, laptops en een smartphone. Vaak is er dan ook nog eens een beleid bedacht dat niemand een eigen kamer mag hebben en dat je wanneer je twee uur niet op je plek bent geweest de regel geldt: opgestaan is plaats vergaan. Wat een onzin! Dat heeft helemaal niets met HNW te maken. Dat is een soort oude wijn in nieuwe zakken, stoelendans voor een klassieke organisatie in een hippe omgeving.

Waarom denken we dat het weghalen van alle eigen kamers gelijk staat aan het nieuwe werken. Dan heb je het gewoon niet begrepen. Soms heb je gewoon kamers nodig. Er zijn voorbeelden waar de RvB geen eigen kamers heeft. Dan moeten die mensen gaan lopen zoeken naar een ruimte om gevoelige gesprekken te voeren, iedere keer weer. Want dat is wat deze mensen de hele dag namelijk doen. Dat kost toch alleen maar kostbare tijd! Dat is drempels opwerpen om je werk gewoon uit te voeren. Alsof je zegt: ga mijn auto maar wassen, maar de waterslang is vervangen door een theekopje want iedereen heeft een theekopje: succes. Dat gaat toch nergens over, een soort dwangmatig gevoel voor gelijkheid.

De voorbeelden van HNW (en dan bedoel ik deze keer echt HNW en geen work21), zijn meestal voorbeelden waarbij HNW is gekocht. Je kan een nieuw kantoor kopen, en laptops en smartphones ook als je veel geld hebt, maar ben je dan een ander bedrijf geworden? Als ik een olympisch schaatspak aantrek en op klapschaatsen ga staan ben ik toch ook geen olympisch kampioen, nou dan!

Beste normale bedrijven, laat je niet gek maken. Om een topschaatser te worden begin je ook niet met topmateriaal, dan gaat het om iets anders: de intentie om te veranderen. Dan gaat het om een doel, passie en discipline, dan gaat het om training. En als je dan vorderingen maakt, is het op termijn handig om wat aan het materiaal te doen. Maar niet denken dat het kopen van het mooiste materiaal je ook topsporter maakt.

work21 is voor iedereen, iedereen die wil veranderen.

woensdag 17 februari 2010

the network


De afgelopen dagen was ik in Vancouver om te genieten van de Olympische Spelen. Was echt een super ervaring. We zaten in een hotel precies tussen het Heineken Holland House en the Olympic Oval. Hoogtepunt was uiteraard de 5000 meter van Sven. Sven the man. Wat een passie en power heeft die man. Je kon zien dat het lichaam niet meer wilde maar hij ging puur op karakter verder. Dwars door alle helse pijnen van verzuring heen. Zijn lichaam wilde stoppen maar hij moest en zou winnen. Daar heeft hij op getraind en daar maakt hij het verschil: doorgaan terwijl alle signalen in je lichaam op rood staan.

Maar naast de sportieve prestaties is mij ook nog iets anders opgevallen. Wij zaten in een hotel waar heel veel directies van sponsoren waren ondergebracht. En dan gebeurt er dus iets. Het begon al in het vliegtuig vanaf Schiphol. Er waren twee zeer sterke netwerken te ontdekken. Het netwerk van de schaatsers en het netwerk van de financiele wereld. Omdat ik onderdeel mocht uitmaken van een kleine groep waar een aantal zeer vooraanstaande financiele iconen in aanwezig waren, kon ik ervaren hoe sterk hun netwerken zijn.

Het zijn (vooral) mannen die elkaar kennen via verschillende overnames, financieringen, investeringen. Het gaat daar vaak om honderden miljoenen euro's en dat schept een band. Dwars door alle organisatiestrukturen heen vormen deze mannen een netwerk die precies van elkaar weten wat er in 'de wereld' aan de hand is. Daar worden de deals gemaakt. Wat ze 'uiteraard' niet doen is gebruik maken van social media. Dat hebben ze niet nodig.

Maar ik weet nu een ding zeker, de echte spannende deals spelen zich af binnen dit netwerk. Dit gaat buiten alle controle van organisaties om. Het gaat zo omdat ze elkaar blijkbaar kunnen vertrouwen.

De Olympische Spelen krijgen voor mij zo een hele nieuwe dimensie. Ik begrijp nu ook steeds beter waarom grote bedrijven dit evenement zo zwaar sponsoren. Het is gewoon een wat groots opgezette netwerkborrel waar de spannende deals vallen.

donderdag 11 februari 2010

HNW een elitaire aangelegenheid?


De laatste tijd kom ik tijdens mijn advieswerk steeds vaker de vraag tegen of HNW (Het Nieuwe Werken)/Work21, alleen voor hoogopgeleiden is. Nee! roep ik dan. Maar het ligt er natuurlijk wel aan wat dan de definitie van HNW is.

In mijn ogen gaat het om onderscheid te maken tussen 'werken in opdracht van het proces' wij noemen dat een blauwe aktiviteit, ofwel 'zelf een oplossing bedenken voor een unieke situatie'. Dat laatste noemen wij dan een gele aktiviteit.

Afgelopen week was ik op bezoek bij een groot ziekenhuis en de manager facilitaire diensten heeft deze zienswijze geimplementeerd. In plaats van dat hij al zijn timmermannen en loodgieters precies gaat vertellen wat ze moeten doen en hoe, bespreekt hij nu wat er er is binnengekomen aan klussen en wie het wanneer heeft opgelost. Dit bespreken ze samen en mensen commiteren zich aan de gemaakte afspraken.

Wat mij betreft is dit een typisch geval van HNW. Maak meer gebruik van het verstand, ervaring en inzicht van je mensen. Iedereen is binnen zijn eigen comfortzone in staat zijn eigen werk prima te organiseren. Daar hoef je als manager geen inhoud aan te geven. Doe je dat wel dan kan een onwenselijke situatie ontstaan.

Wanneer je 'voor een proces' werkt, zal waarschijnlijk iedere handeling beschreven zijn. Heeft alles met de voorspelbaarheid en controleerbaarheid te maken. Maar wanneer dit niet noodzakelijk is, zal het management de werknemer een veilige ruimte moeten aanbieden waarbinnen hij/zij het werk zelf kan organiseren. Eventueel samen met anderen, op verschillende lokaties, noem maar op. Maar de werknemer is op dat moment volledig in control.

Work21 is dus niet alleen voor de elite.

Wat is de roadmap van Google?


Vandaag las ik een artikel over BUZZ van Google. Het lijkt een concurrent van onder andere Facebook, maar het is meer. Juist door de combinatie met mail, chat en videoconferencing, wat al standaard in GMAIL aanwezig is, wordt het Google-platform steeds sterker. Wat ik zie gebeuren is dat de verschillende onderdelen die Google aanbiedt op zichzelf misschien niet de allerkrachtigste op deze planeet zijn, maar de kracht zit hem met name in de combinatie.

Wanneer ik nu met mijn gmail-account aan het 'proberen' ben (rolandhameeteman@gmail.com), dan voel ik dat het geheel steeds sterker aan het worden is. Naast dat het snel is, biedt het ook veel functionaliteit. En dat is toch wel heel knap gedaan moet ik zeggen. Want tegelijkertijd is het ook een zeer stabiele SAAS-oplossing. Wat ik daarmee wil zeggen is dat ze vooraf heel erg hebben nagedacht over de achterliggende architectuur.

Daarom is het ook een spannende gedachte om te weten wat de roadmap van Google is. Met andere woorden, wat hebben ze nog meer in het verschiet. Hoe gaat Google Wave hier in passen, wat betekent dit voor mobile, wat verder nog voor collaboration en messaging.

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik heb het idee dat Google op dit moment iedere paar maanden een slag aan het slaan is. En de gevestigde orde krijgt hier steeds meer last van. Gewoon omdat ze het tempo steeds moeilijker kunnen bijhouden.

Oh ja, het artikel waar ik het aan het begin over had staat hier. Waar ik best trots op ben is dat in een artikel van PCWORLD, quotes worden aangehaald van Stefan Hogendoorn. En Stefan is onze directeur e-office/google. Goed gedaan Stefan!

woensdag 10 februari 2010

madurodam voor succes


Afgelopen maandagavond mocht ik in een debat over talentontwikkeling deelnemen bij BNR. Ik dacht dat we met z'n vieren in een kamertje zouden discussieren, maar er bleken ineens honderd man in een zaal te zitten en wij (het panel) zaten op een podium.

De insteek die gekozen werd was de vraag of het bedrijfsleven iets kon leren van de topsport en andersom. Omdat ik zelf vroeger een aantal keren kampioen van nederland ben geweest (roeien) dachten ze dat het wel interessant zou zijn wanneer ik daar ook aanwezig zou zijn.

Nou moet ik inderdaad zeggen dat ik achteraf gezien wel heel erg gevormd ben door mijn topsporttijd. Grappig is dat je dat op het moment van het sporten zelf niet doorhebt. Wat ik er achteraf van heb geleerd is dat wanneer je deelneemt aan een teamsport, het team eigenlijk een madurodam is van compleet bedrijf. In dit team kom je alle emoties, successen, verliezen, tegenslagen, veranderingen tegen die je ook later in het bedrijfsleven tegenkomt.

Wanneer je dan ook nog eens de grenzen opzoekt met zo een team, topsport dus, dan worden de dynamieken alleen maar sterker en meer uitvergroot. En daar kan je van leren. Omdat je er zelf ingezeten hebt, herken je bepaalde signalen van mensen en teams. je gaat zien of ze lekker in hun vel zitten, lui zijn of juist hyper, overwerkt raken, of gedemotiveerd. En daar kan je dan vervolgens iets mee doen.

Bedrijven van de 21ste eeuw draaien meer en meer om de kwaliteiten van mensen. Dat betekent dat naast het managen van de processen leiders nog een kwaliteit moeten ontwikkelen: interesse in de groei van hun mensen. En daar gaat het dus vaak mis. De meeste managers die ik ken, roepen wel dat mensen het allerbelangrijste zijn in hun bedrijf, maar ze menen het niet.

De meeste managers en leiders zijn gericht op het proces en zien mensen als resources. Een resource kan je vervangen als het op is. En zo wordt er naar mensen gekeken. Vaak wordt er dan ook gesproken over poppetjes of in detacheringstaal: het butsen van warm vlees. Wanneer bedrijven succesvol willen worden in de huidige tijd heb je managers nodig die in mijn ogen twee dingen heel goed moeten begrijpen: processen en mensen.

Het managen van processen kunnen we leren met de kennis die we hebben opgedaan in de 20ste eeuw. Als we de meest elitaire vorm willen kiezen hebben we MBA achter onze naam staan. Maar dat betekent niet dat je daarmee als leider succesvol zult zijn. Ik ben ervan overtuigd dat als je een goed leider wilt worden je ook geinteresseerd moet zijn in mensen. Je moet mensen willen laten groeien. En hoe dat werkt leer je op geen enkele universiteit of MBA. Dat leer je alleen in het madurodam voor succes: teamsport.

En hoe meer druk er op je sportteam heeft gestaan, hoe meer je hebt geleerd over mensen en groepsdynamieken. Combineer dat met je kennis over het managen van processen en je hebt alle ingredienten om de ideale leider voor de 21ste eeuw te worden.

dinsdag 9 februari 2010

terug naar free climbing organisaties


Laatst had ik een discussie met Petra Stojanovic (onze sales directeur) over coma-drinken. (je hebt wel eens ergens over nietwaar?) Hoe kan het zijn dat mensen het zo ver laten komen dat ze zichzelf willen vergiftigen, om uiteindelijk in het ziekenhuis te belanden.

Dat kan alleen maar wanneer je of niets meer om je leven geeft, of dat je ervan uit kunt gaan dat er altijd wel iemand of iets is die je verzorgt en er weer bovenop helpt. Wanneer je daar verder over nadenkt en ik combineer dat met ervaringen bij e-office in de afgelopen jaren, dan kom ik tot de volgende conclusie.

Wanneer er niets is geregeld voor iemand, dan voelt die persoon zich zelf verantwoordelijk voor zijn eigen leven en veiligheid. (zeg een free climber). Wanneer mensen in een auto rijden met ABS en andere software, dan denken ze ineens dat alles kan. Wanneer je langs een ravijn loopt met een touwtje om je middel, dan zoek je de grens op met het risico te vallen. Maar dat maakt niet uit want het touwtje voorkomt dat je te pletter zal vallen.

Het lijkt er dus op dat wanneer je iets regelt voor mensen, ze dat onderdeel direct uit hun eigen verantwoordelijkheidsportfolio schrappen. Sterker nog, ze lijken juist dat onderdeel, waar nu iemand anders verantwoordelijk voor is, tot de grens te testen. Iets wat ze normaal nooit zouden doen. Wel een wonderlijk gedrag he. En als het 'systeem' dan faalt, dan heeft het nooit aan de persoon zelf gelegen en wordt het ondersteunende systeem het liefst juridisch aangepakt. Het is immers de verantwoordelijkheid van iets of iemand anders geweest.

En zo zit onze hele maatschappij in elkaar. Er wordt steeds meer geregeld door de overheid en bedrijven voor de consument. We ontnemen hiermee blijkbaar ook de eigen verantwoordelijkheid bij veel van ons. Onverantwoord gedrag lijkt het gevolg te zijn. En weet je, binnen organisaties gaat het net zo.

Toch maar terug naar het pure free climbing? Ik denk dat we een hoop minder ellende in onze maatschappij hebben.

woensdag 3 februari 2010

brainfuck


"we need a tractor", klonk het weer uit de WalkiTalki. Samen met Rutger Stekelenburg proberen we samen een keer per jaar wat leuks te doen. Vaak heeft dat te maken met auto's en sneeuw. De afgelopen dagen zaten we dus in Lapland en proberen om auto's te beheersen op ijs en sneeuw. Beheerst driften, glijen, remmen, versnellen, slalommen, noem maar op.

Blijkt best een hele toer te zijn om de juiste snelheid te hebben, de juiste driftangle, positie van het stuur, beetje bijremmen met links en tegelijkertijd gasgeven met rechts. Wanneer je er over gaat nadenken gaat het zeker mis. Maar alleen op gevoel gaat het ook niet. Je moet dus gewoon heel veel uren maken en ervaring opdoen.

Misschien is het je opgevallen dat ik altijd probeer om terug te gaan naar oerprincipes, of oergedrag, oerreacties. Omdat ik denk dat als je dat begrijpt je ook grotere complexere bewegingen kunt 'lezen' en begrijpen. Organisaties bijvoorbeeld.

Maar wat gebeurt er nou in zo'n auto. Je bent al drie dagen hard aan het oefenen en dan ontstaat er een situatie dat je denkt: en nou ga ik een perfect circuitje rijden...helemaal zoals het moet...ik kan het. En nog geen halve minuut later moet je via de walkitalki melden dat je een tractor nodig hebt omdat je de auto compleet hebt begraven in een sneeuwberg.

Hoe kan dat nou, want ik wilde zo graag. Een rondje later rij je een perfecte rit...alles klopt. Maar wat dan opvalt is dat er een soort ritme is, de auto danst, je zit zelf relaxed, bent wel alert, je kijkt verder vooruit, je denkt een heel klein beetje na. En ik denk dat het in het echte leven ook zo is: wanneer je teveel drukt op het moeten en willen presteren gaat er vanalles mis...je bent te krampachtig. Juist wanneer je bijna speelt met de situatie ontstaat er een natuurlijke cadans, een ritme, en je weet precies wat je wanneer moet doen.

De afgelopen dagen heb ik weer veel geleerd over het samenspel tussen denken en spelen, tussen willen en gevoel. In iedergeval is mijn ego weer eens flink aangepakt en snap ik dat er maar een paar mensen echt goed kunnen autorijden.

Hee, ik hoor mijn ego iets roepen: "Hey jij daar, I need a tractor".

dinsdag 2 februari 2010

over gedrag en klimaat


Al langere tijd ben ik ervan overtuigd dat het gedrag van mensen te maken heeft met het klimaat. Heel eenvoudig eigenlijk: wanneer er altijd appels en peren aan de bomen hangen hoef je nooit bang te zijn dat er niets te eten is. Plannen is dan ook totaal niet van belang. Dat zegt iets over het gedrag.

Wanneer je echter te maken hebt met verschillende seizoenen, en in de winter kan je echt niets te eten vinden, dan zul je vooral daarover moeten nadenken. En vooraf iets regelen. Kortom je moet iets plannen om niet dood te gaan in de winter. Dus mensen die meer in het noorden leven zullen wat meer plannen dan mensen die in het zuiden leven, waar je altijd wel iets te eten kunt vinden.

Zo dacht ik dat de wereld grofweg in elkaar zat. Totdat ik gisteren met iemand zat te praten uit Finland. Deze persoon was het voor een groot deel met mij eens behalve dan dat mensen die in een stad leven ook niet meer hoeven te plannen. Er is altijd eten, je hoeft je nooit zorgen te maken over morgen. Het zuiden is zeg maar een stukje opgeschoven naar de grote steden.

Dus eigenlijk hebben mensen in een stad in de basis iets van ik hoef niets te plannen, terwijl we zeker in het westen alleen maar meer aan het plannen zijn. Beetje verwarrend allemaal. En toen ging het gesprek even over geluk.

Wanneer wij in Nederland een dag geen stroom hebben ligt ons land op zijn kont. Iedereen zal in rep en roer zijn en een burgeroorlog ligt bij wijze van spreken op de loer. Wij hebben ons ontzettend afhankelijk gemaakt van externe systemen. Energie, voedsel, veiligheid, noem maar op. In Finland leven mensen die ook als de stroom uitvalt nog weken self supporting zijn. Deze mensen maken zich niet zo druk over alles wat er in de wereld gebeurd. Niet dat het ze niet interesseert, maar omdat ze hun eigen tempo hebben en hun eigen self supporting omgeving. En dat geeft blijkbaar erg veel rust.

Oh ja, en waarom zijn ze in Finland zo self-supporting: vanwege het klimaat. Het kan in dat land zo vreselijk koud zijn dat systemen heel gemakkelijk kunnen uitvallen. En dan ben je dus op jezelf en je buren aangewezen. Dat doet dus echt iets met je gedrag.

Ik ga vanavond maar eens kijken naar de weersberichten.

maandag 1 februari 2010

de nieuwe website is geboren


Nou het is vandaag zover. Onze nieuwe website heeft het eerste levenslicht gezien.(http://www.e-office.com) 6 weken geleden hebben we besloten om een nieuwe website te maken, en vandaag ging de knop op ON. Er is ontzettend hard gewerkt door veel mensen om de site te maken wat het nu is. En zoals het vaak gaat met dingen die er heel eenvoudig uitzien, is dat 'de achterkant' vaak best complex is. We hebben ons met name gericht op het onderhouden van de content.

In principe is alles met alles verbonden, dus producten met klanten met projecten met medewerkers met technologie. Noem maar op. Het maakt dus eigenlijk niet uit welke invalshoek je pakt, je kan altijd en over bij. Je krijgt ook altijd de relevante context bij een keuze. En in iedergeval kan je altijd bij mensen komen die er verstand van hebben. Dat is ook wel zo handig.

Natuurlijk is dit versie 1 en zullen we de site de komende tijd nog flink verbeteren. Maar de basis staat er. Onze mensen zijn opgeleid om te bloggen en te twitteren, we kunnen er tegenaan. Ik ben dus ook heel benieuwd wat jullie ervan vinden. Mocht iemand ooit een idee, opmerking, probleem of wat dan ook hebben. Stuur het dan naar mij of naar info@e-office.com. Wij zijn blij met iedere reaktie.

Namens deze weg wil ik graag het hele teachnische team en inhoudelijke team van e-office bedanken voor hun grote inzet van de afgelopen weken. Om in zes weken zo een website met achterliggende managementtools te bouwen is een hele prestatie. Hoewel ik nu niet bij jullie ben, ben ik wel apetrots!