....zou ik Nederland nu op sleeptouw nemen. Ik zou van nederland een voorbeeld maken van duurzaamheid en duurzaamheidskennis. Ik zou van Rotterdam een groene haven maken, groen watermanagement uitwerken, groen groenten en gewassen kweken, groen organiseren, een groene regering maken.
Het voorbeeld zijn voor de wereld op het gebied van groen. Als je Nederland inrijdt of vliegt zie je een groen paradijs. Een land dat bulkt van de expertise over groen. Op alle gebieden die je maar kan bedenken. Alle producten en diensten zijn groen.
We zijn al eerder bekend geworden als VOC. Nu in deze tijd worden we bekend als GOC. Green Obsessed Country. Of hoe je het ook mag noemen. Een showcase voor de wereld, Een van de drukst bewoonde landen ter wereld is tevens de groenste ter wereld. En natuurlijk is dat moeilijk en lijkt onhaalbaar. Maar daar zit ook net de kneep. Het is uitdagend!
We krijgen weer focus en trots. Door de Groenfocus kunnen we weer beslissingen nemen. Wat willen we wel en wat niet. En natuurlijk gaat het pijn doen. Maar wat is nou mooier dan dat je het voorbeeld bent in de wereld op het gebied van groen bouwen, groen organiseren, groen rijden, groen vervoeren, groen vliegen, groen reizen, groen verbouwen, groen discussieren, groen innoveren, groen groeien. Laten we dat nou eens allemaal oppakken.
Als ik Balkenende was zou ik dit toekomstbeeld wegzetten. Zou ik met alle macht proberen om de werkgevers en werknemers achter me te krijgen. Groen zou ons exportproduct worden. De wereld is er klaar voor, de wereld heeft het nodig. Laten de we de handschoen oppakken en gaan.
Balkenende, niet twijfelen....kies voor 100% groen. Nederland zal weer groeien.
persoonlijke blog van Roland Hameeteman. (mede-oprichter e-office). Ik geloof in de kracht van mensen en in technologie. Mensen zijn per definitie uniek en technologie kan mensen versterken in hun mogelijkheden. De combinatie van mensen en technologie kunnen de wereld slopen of juist redden. Ik ga voor de laatste optie. Ik nodig je uit om samen met mij en mijn collega's te bouwen aan een gezonde wereld. Roland
woensdag 30 september 2009
donderdag 24 september 2009
weet jij nog waar het om draait?
Gisteren weer een aantal presentaties gezien van topcoaches. De coach = de norm, was een veelvuldig genoemde term. Persoonlijk belang ondergeschikt maken aan het teambelang. Integriteit van de coach. Duidelijk doel hebben voor het team. Discipline en oog voor de persoon. Inspiratie en jennen van je topmensen (die is grappig he). Erachter komen of mensen wel intrinsiek gemotiveerd zijn.
Dat waren termen die gebruikt werden door eigenlijk alle coaches. Wat ze ook riepen was dat je in een klein team het orgineel kan zien van hoe een organisatie kan functioneren. Ze gaven direct toe dat de omvang van organisaties zorgt voor extra complexiteit. Maar juist door die complexiteit en het niet meer weten wat het orgineel was gaan dingen mis.
Wij noemen de ultieme manier van samenwerken de oervorm. De oervorm van samenwerken: 4 vrienden om een keukentafel plannen een reisje. Deze vrienden kunnen alles tegen elkaar zeggen, zien elkaar, voelen elkaar, kunnen documenten delen, samenwerken, signalen oppakken en er iets mee doen. Beter dan deze situatie kunnen we het niet krijgen.
Alles wat je gaat toevoegen aan de oervorm zorgt altijd voor afbreuk van de kwaliteit. Wanneer medewerkers in verschillende kamers zitten en samenwerken, bouw je complexiteit in. Wanneer ze op verschillende tijdstippen werken, bouw je complexiteit in, wanneer je via formulieren gaat samenwerken bouw je complexiteit in.
Het is mijn overtuiging dat de meeste leidingevenden in Nederland niet meer weten wat de oervorm is. Omdat ze het beeld niet hebben kunnen ze ook niet op de juiste zaken sturen. Ze zullen zich vasthouden aan processen en regels, want dat geeft houvast. Terwijl als je weet hoe een groep mensen samenwerkt, je daar je zekerheid uit haalt.
Meer dan ooit ben ik overtuigd dat leiderschap binnen een organisatie van crusciaal belang is voor het succes van een organisatie. Dat er een helder beeld moet zijn waar we heen gaan, maar ook welk gedrag daarbij past. Binnen een organisatie wil je alleen werken met mensen die het bedrijfsbelang boven hun eigen belang stellen, anders moeten ze vertrekken.
En ik denk dat het daar nu juist mis gaat, er zijn teveel mensen die gaan voor hun persoonlijk belang.
Dat waren termen die gebruikt werden door eigenlijk alle coaches. Wat ze ook riepen was dat je in een klein team het orgineel kan zien van hoe een organisatie kan functioneren. Ze gaven direct toe dat de omvang van organisaties zorgt voor extra complexiteit. Maar juist door die complexiteit en het niet meer weten wat het orgineel was gaan dingen mis.
Wij noemen de ultieme manier van samenwerken de oervorm. De oervorm van samenwerken: 4 vrienden om een keukentafel plannen een reisje. Deze vrienden kunnen alles tegen elkaar zeggen, zien elkaar, voelen elkaar, kunnen documenten delen, samenwerken, signalen oppakken en er iets mee doen. Beter dan deze situatie kunnen we het niet krijgen.
Alles wat je gaat toevoegen aan de oervorm zorgt altijd voor afbreuk van de kwaliteit. Wanneer medewerkers in verschillende kamers zitten en samenwerken, bouw je complexiteit in. Wanneer ze op verschillende tijdstippen werken, bouw je complexiteit in, wanneer je via formulieren gaat samenwerken bouw je complexiteit in.
Het is mijn overtuiging dat de meeste leidingevenden in Nederland niet meer weten wat de oervorm is. Omdat ze het beeld niet hebben kunnen ze ook niet op de juiste zaken sturen. Ze zullen zich vasthouden aan processen en regels, want dat geeft houvast. Terwijl als je weet hoe een groep mensen samenwerkt, je daar je zekerheid uit haalt.
Meer dan ooit ben ik overtuigd dat leiderschap binnen een organisatie van crusciaal belang is voor het succes van een organisatie. Dat er een helder beeld moet zijn waar we heen gaan, maar ook welk gedrag daarbij past. Binnen een organisatie wil je alleen werken met mensen die het bedrijfsbelang boven hun eigen belang stellen, anders moeten ze vertrekken.
En ik denk dat het daar nu juist mis gaat, er zijn teveel mensen die gaan voor hun persoonlijk belang.
dinsdag 22 september 2009
de oplossing ligt voor het oprapen
Al eerder schreef ik over YELLOW & BLUE. Waarbij BLUE staat voor het procesmatige deel van een organisatie en YELLOW voor het meer creatieve deel van een organisaties waar unieke oplossingen worden bedacht voor unieke problemen.
Maar eigenlijk geldt YELLOW&BLUE op alle niveau's. Mensen hebben een rechter en een linker hersenhelft. De linker kant is de ratio (BLUE) en de rechter staat voor creativiteit (YELLOW). De kunst is om ze alle twee te gebruiken. Bedrijven zijn tot nu toe vooral gericht op de linker hersenhelft: ratio of in onze termen BLUE.
Maar als je unieke problemen wilt oplossen dat heb je weinig aan standaard processen, dan heb je iets anders nodig: creativiteit of zoals wij dat noemen: YELLOW. En dat geldt denk ik ook voor onze regering. Onze overheid en ons parlement staat stijf van de regels. Daardoor trekt het ook mensen aan die deze regels moeten en willen handhaven. Dat betekent dat doorbraken in denken onmogelijk zijn. Anders denken wordt tegengehouden door de regels die wij onszelf hebben opgelegd.
Wat kan je dan wel doen? Ik denk dat we een BLUE -regering nodig hebben die het gekozen beleid uitoefend en kan handhaven. Maar dat we daarnaast een YELLOW-regering nodig hebben, die los van alle conventies en regelgeving met nieuwe oplossingen durft te komen. Een YELLOW-regering waar passie vanaf straalt en mensen in het hart weet te raken.
En natuurlijk begrijp ik als geen ander dat je met een YELLOW-regering de wedstrijd niet gaat winnen. Maar met een BLUE-regering ook niet. Het gaat juist om het samenspel tussen deze twee kanten. Juist door gebruik te maken van de twee krachten kom je tot beheersbare passievolle nieuwe beslissingen die ons land van een teloorgang kunnen redden.
Want wees eerlijk, we zakken als land op alle fronten af naar de middenmoot. We worden een grijs nietszeggend landje zonder eigen gezicht. En daar baal ik van. Laten we nu even uit onze eigen regelgeving stappen en kijken wat er echt nodig is om stappen te maken. Zonder rekening te houden met alles waar we aan moeten voldoen. Als het goed is geeft dat zoveel energie dat we bij de invoering succesvol kunnen zijn EN de aan de meeste regelgeving kunnen voldoen. En dan hebben we een goede oplossing. YELLO&BLUE.
Ik stem nu voor een YELLOW&BLUE-regering.
Maar eigenlijk geldt YELLOW&BLUE op alle niveau's. Mensen hebben een rechter en een linker hersenhelft. De linker kant is de ratio (BLUE) en de rechter staat voor creativiteit (YELLOW). De kunst is om ze alle twee te gebruiken. Bedrijven zijn tot nu toe vooral gericht op de linker hersenhelft: ratio of in onze termen BLUE.
Maar als je unieke problemen wilt oplossen dat heb je weinig aan standaard processen, dan heb je iets anders nodig: creativiteit of zoals wij dat noemen: YELLOW. En dat geldt denk ik ook voor onze regering. Onze overheid en ons parlement staat stijf van de regels. Daardoor trekt het ook mensen aan die deze regels moeten en willen handhaven. Dat betekent dat doorbraken in denken onmogelijk zijn. Anders denken wordt tegengehouden door de regels die wij onszelf hebben opgelegd.
Wat kan je dan wel doen? Ik denk dat we een BLUE -regering nodig hebben die het gekozen beleid uitoefend en kan handhaven. Maar dat we daarnaast een YELLOW-regering nodig hebben, die los van alle conventies en regelgeving met nieuwe oplossingen durft te komen. Een YELLOW-regering waar passie vanaf straalt en mensen in het hart weet te raken.
En natuurlijk begrijp ik als geen ander dat je met een YELLOW-regering de wedstrijd niet gaat winnen. Maar met een BLUE-regering ook niet. Het gaat juist om het samenspel tussen deze twee kanten. Juist door gebruik te maken van de twee krachten kom je tot beheersbare passievolle nieuwe beslissingen die ons land van een teloorgang kunnen redden.
Want wees eerlijk, we zakken als land op alle fronten af naar de middenmoot. We worden een grijs nietszeggend landje zonder eigen gezicht. En daar baal ik van. Laten we nu even uit onze eigen regelgeving stappen en kijken wat er echt nodig is om stappen te maken. Zonder rekening te houden met alles waar we aan moeten voldoen. Als het goed is geeft dat zoveel energie dat we bij de invoering succesvol kunnen zijn EN de aan de meeste regelgeving kunnen voldoen. En dan hebben we een goede oplossing. YELLO&BLUE.
Ik stem nu voor een YELLOW&BLUE-regering.
vrijdag 18 september 2009
een kind van Balkenende en Berlusconi
Wat er gisteren aan de hand was tijdens de algemene beschouwingen in Den Haag is in mijn ogen een typisch geval van het beleid van een analytisch leider. Balkenende is iemand van feiten, van cijfers. Hij bestuurt niet vanuit een passie. Liever 20 werkgroepen een jaar laten praten dan het land op sleeptouw nemen. Kan je hem dat kwalijk nemen, nee ik denk het niet. Hij kan niet anders.
Balkenende is iemand die heel goed bestaande situaties kan optimaliseren. Op basis van cijfers zien waar nog verbeteringen mogelijk zijn. Daarbij ook nog heel goed het politieke spel beheersen om binnen de bestaande krachten mini-veranderingen door te voeren en de machine niet stil te laten vallen.
Maar deze tijd vraagt niet om kleine verbeteringen, vraagt niet om een nauwkeurige analyse van de omgeving. Als we dat zo goed konden hadden we een jaar geleden al andere beslissingen genomen. De tijden zijn zo onvoorspelbaar dat er geen enkele wiskundige formule bestaat om de toekomst te voorspellen. Er moeten nu radicale veranderingen worden ingezet.
De enige strategie die op dit moment werkt is het heft in eigen handen nemen. Daarmee bedoel ik dat los van wat er nu aan de hand is de regering een richting kiest, waardoor energie ontstaat bij mensen. Waardoor mensen weer in beweging komen. Los van alle grafieken en voorspellingen. We hebben een doel nodig als land waar we ons aan vast kunnen houden. Iets buiten onszelf, buiten onze eigen wereld. Iets waarvan je in eerste instantie denkt, dat kan niet. Maar het geeft zoveel energie dat we weer focus krijgen en gaan bewegen.
Balkenende is een man van het hoofd. En besturen op basis van alleen het hoofd heeft een beperkte houdbaarheid. Het lijkt allemaal zo logisch, en je kan het allemaal zo goed verklaren. Maar het is zo saai, zo doods, zo machinaal. We zijn mensen, we willen ook geraakt worden in het hart, we willen leiders met passie. Hoe kan het zijn dat Berlusconi al zo lang aan de top is en alles doet wat god verboden heeft. Hij raakt mensen in het hart.
Ik wil niet zeggen dat Berlusconi hier het roer moet overnemen. Zeker niet. Maar hij is het tegenovergestelde van Balkenende. Wanneer we een leider kunnen vinden die mensen kan raken, de passie heeft maar ook op de juiste momenten het hoofd kan gebruiken. Als we die zouden hebben, dan is Nederland binnen no-time weer succesvol.
Dus mijn advies zou zijn dat in deze tijd we behoefte hebben aan leiders die mensen in beweging kunnen krijgen. Leiders die niet alleen besturen op basis van cijfers. Leiders die mensen kunnen raken, in hun hart. Pas dan gaat het weer goed met Nederland.
Sorry Balkenende.
Balkenende is iemand die heel goed bestaande situaties kan optimaliseren. Op basis van cijfers zien waar nog verbeteringen mogelijk zijn. Daarbij ook nog heel goed het politieke spel beheersen om binnen de bestaande krachten mini-veranderingen door te voeren en de machine niet stil te laten vallen.
Maar deze tijd vraagt niet om kleine verbeteringen, vraagt niet om een nauwkeurige analyse van de omgeving. Als we dat zo goed konden hadden we een jaar geleden al andere beslissingen genomen. De tijden zijn zo onvoorspelbaar dat er geen enkele wiskundige formule bestaat om de toekomst te voorspellen. Er moeten nu radicale veranderingen worden ingezet.
De enige strategie die op dit moment werkt is het heft in eigen handen nemen. Daarmee bedoel ik dat los van wat er nu aan de hand is de regering een richting kiest, waardoor energie ontstaat bij mensen. Waardoor mensen weer in beweging komen. Los van alle grafieken en voorspellingen. We hebben een doel nodig als land waar we ons aan vast kunnen houden. Iets buiten onszelf, buiten onze eigen wereld. Iets waarvan je in eerste instantie denkt, dat kan niet. Maar het geeft zoveel energie dat we weer focus krijgen en gaan bewegen.
Balkenende is een man van het hoofd. En besturen op basis van alleen het hoofd heeft een beperkte houdbaarheid. Het lijkt allemaal zo logisch, en je kan het allemaal zo goed verklaren. Maar het is zo saai, zo doods, zo machinaal. We zijn mensen, we willen ook geraakt worden in het hart, we willen leiders met passie. Hoe kan het zijn dat Berlusconi al zo lang aan de top is en alles doet wat god verboden heeft. Hij raakt mensen in het hart.
Ik wil niet zeggen dat Berlusconi hier het roer moet overnemen. Zeker niet. Maar hij is het tegenovergestelde van Balkenende. Wanneer we een leider kunnen vinden die mensen kan raken, de passie heeft maar ook op de juiste momenten het hoofd kan gebruiken. Als we die zouden hebben, dan is Nederland binnen no-time weer succesvol.
Dus mijn advies zou zijn dat in deze tijd we behoefte hebben aan leiders die mensen in beweging kunnen krijgen. Leiders die niet alleen besturen op basis van cijfers. Leiders die mensen kunnen raken, in hun hart. Pas dan gaat het weer goed met Nederland.
Sorry Balkenende.
dinsdag 15 september 2009
oorzaak recessie? dat ben je zelf!
Vandaag is het Prinsjesdag en wordt ons nog eens gemeld dat we er slecht voorstaan. Dat we een extra schuld hebben opgebouwd van bijna 40 miljard die we op korte termijn gaan inlossen. Dat zal betekenen dat er bezuinigd zal worden en dat de belastingen omhoog zullen gaan.
Onwillekeurig moet je dan toch weer denken aan hoe het allemaal zo is gekomen. Dat er met name door de financiele sector jarenlang onverantwoordelijke risico's zijn genomen en dat de top zich heeft gelaafd aan exorbitante bonussen. Ik begrijp nog steeds niet waarom deze mensen denken dat ze zo bijzonder zijn. Maar goed daar is genoeg over gezegd.
Nog interessanter is de vraag wat de bron is van het kwaad. En dat is in mijn ogen hebzucht. Niet van de bankiers, maar van ons allemaal. Iedereen was in de jaren 90 op een of andere manier op de beurs bezig, iedereen wilde een graantje meepikken tijdens de internet hype eind jaren negentig. We zetten geld neer op plekken met hoge rendementen. We willen dat onze pensioenpot heel snel sterkt stijgt.
Dus jij en ik zijn de bron van de huidige ellende. Jij wilde ook een hoger salaris, meer rente, een beter pensioen, een klappertje op de beurs. En omdat het allemaal niet op kon, hebben we de top van de bankenwereld lekker hun ding laten doen. Want we dachten eigenlijk alleen maar aan onszelf. Dat die jongens miljoenen verdienden was meer een gegeven. Zolang ik er maar beter van word.
Totdat het mis ging. Toen waren jij en ik ons geld kwijt en gingen de bankiers nog even lekker door met de bonussen. Ja, dat was niet heel handig van ze. Maar goed, de vraag is: wat is de oorzaak. En ik kan niet anders dan tot de conclusie komen dat jij en ik de oorzaak zijn. Wij hebben allemaal, via de beurs, bedrijven opgejaagd om steeds meer winsten te maken. Steeds meer aandeelhouderswaarde op te bouwen. En dan krijg je een eenzijdige wanstaltige samenleving die geen schijn van kans heeft om volwassen te worden. Een samenleving die gedoemd is om in te storten.
Dus als wij willen dat de wereld in balans komt, zullen jij en ik tevreden moeten zijn met realistische winsten van 4 a 5 procent. Bedrijven kunnen dan meer nadenken over de lange termijn, over duurzaamheid, over samenhang en innovatie. De beurs krijgt een ander karakter omdat bedrijven nooit meer dan 5 procent winst zullen maken. Alle speculatie valt weg en we kunnen ons concentreren op andere zaken.
Het einde van de recessie begint in je eigen hoofd.
Onwillekeurig moet je dan toch weer denken aan hoe het allemaal zo is gekomen. Dat er met name door de financiele sector jarenlang onverantwoordelijke risico's zijn genomen en dat de top zich heeft gelaafd aan exorbitante bonussen. Ik begrijp nog steeds niet waarom deze mensen denken dat ze zo bijzonder zijn. Maar goed daar is genoeg over gezegd.
Nog interessanter is de vraag wat de bron is van het kwaad. En dat is in mijn ogen hebzucht. Niet van de bankiers, maar van ons allemaal. Iedereen was in de jaren 90 op een of andere manier op de beurs bezig, iedereen wilde een graantje meepikken tijdens de internet hype eind jaren negentig. We zetten geld neer op plekken met hoge rendementen. We willen dat onze pensioenpot heel snel sterkt stijgt.
Dus jij en ik zijn de bron van de huidige ellende. Jij wilde ook een hoger salaris, meer rente, een beter pensioen, een klappertje op de beurs. En omdat het allemaal niet op kon, hebben we de top van de bankenwereld lekker hun ding laten doen. Want we dachten eigenlijk alleen maar aan onszelf. Dat die jongens miljoenen verdienden was meer een gegeven. Zolang ik er maar beter van word.
Totdat het mis ging. Toen waren jij en ik ons geld kwijt en gingen de bankiers nog even lekker door met de bonussen. Ja, dat was niet heel handig van ze. Maar goed, de vraag is: wat is de oorzaak. En ik kan niet anders dan tot de conclusie komen dat jij en ik de oorzaak zijn. Wij hebben allemaal, via de beurs, bedrijven opgejaagd om steeds meer winsten te maken. Steeds meer aandeelhouderswaarde op te bouwen. En dan krijg je een eenzijdige wanstaltige samenleving die geen schijn van kans heeft om volwassen te worden. Een samenleving die gedoemd is om in te storten.
Dus als wij willen dat de wereld in balans komt, zullen jij en ik tevreden moeten zijn met realistische winsten van 4 a 5 procent. Bedrijven kunnen dan meer nadenken over de lange termijn, over duurzaamheid, over samenhang en innovatie. De beurs krijgt een ander karakter omdat bedrijven nooit meer dan 5 procent winst zullen maken. Alle speculatie valt weg en we kunnen ons concentreren op andere zaken.
Het einde van de recessie begint in je eigen hoofd.
niet mijn verantwoordelijkheid
Door het weghalen van verantwoordelijkheden bij mensen en bedrijven werk je onbegrip, passiviteit, gelatenheid en afhankelijkheid in de hand. In 2002 hebben wij na 11 jaar ondernemen zonder structuren een salesafdeling in het leven geroepen. Wat zagen we gebeuren: iedereen die voor die tijd een klein beetje commercieel bezig was, stopte daar direct mee. De armen gingen over elkaar en mensen gingen commentaar leveren op de salesafdeling dat ze het niet goed deden. Dat bedenk je toch niet.
Is dat typisch iets voor e-office. Nee, kan ik met een gerust hart zeggen. Het heeft te maken met mensen die je iets afneemt. En daar zijn we in het bedrijfsleven heel goed in. Je mag steeds minder door alle compliancy, regelgeving, wetgeving en zucht naar controle.
Het effect is dat je een organisatie krijgt die sterk gefragmenteerd is, die niet meer kan samenwerken. Omdat mensen met de armen over elkaar gaan zitten. Ze voelen geen verantwoordelijkheid meer voor het geheel. Het gezamenlijke doel is zoek.
Wanneer je dus wilt dat mensen zich verantwoordelijk gedragen, dan zal je ze dus ook voor het geheel verantwoordelijk moeten laten voelen en zo min mogelijk strategische verantwoordelijkheden afnemen.
Kijk maar eens om je heen hoeveel mensen eigenlijk met hun armen over elkaar heen zitten....best heel veel.
Is dat typisch iets voor e-office. Nee, kan ik met een gerust hart zeggen. Het heeft te maken met mensen die je iets afneemt. En daar zijn we in het bedrijfsleven heel goed in. Je mag steeds minder door alle compliancy, regelgeving, wetgeving en zucht naar controle.
Het effect is dat je een organisatie krijgt die sterk gefragmenteerd is, die niet meer kan samenwerken. Omdat mensen met de armen over elkaar gaan zitten. Ze voelen geen verantwoordelijkheid meer voor het geheel. Het gezamenlijke doel is zoek.
Wanneer je dus wilt dat mensen zich verantwoordelijk gedragen, dan zal je ze dus ook voor het geheel verantwoordelijk moeten laten voelen en zo min mogelijk strategische verantwoordelijkheden afnemen.
Kijk maar eens om je heen hoeveel mensen eigenlijk met hun armen over elkaar heen zitten....best heel veel.
maandag 14 september 2009
Nederland vraagt om visie & ondernemerschap
De miljardennota is alvast uitgelekt. Natuurlijk, want het is toch de nationale sport van de nieuwszenders om als eerste iets te kunnen melden uit de miljardennota. Maar afgezien daarvan ziet het er allemaal zoals was te verwachten dreigend uit. Misschien dat we binnen een jaar uit de recessie komen, maar dan wel met heel veel schade. De jaren daarna zitten we op de blaren.
Bij elkaar hebben we ongeveer 40 miljard uitgegeven dit jaar om weer een beetje grip te krijgen op de recessie. We hebben een schuld van meer dan 6% en dat moeten we met zn allen de komende jaren weer terugverdienen. Het komt neer op 20.000 euro per inwoner hoorde ik vanmorgen op de radio. Maar omdat het nogal een tijdje gaat duren voordat we dit kunnen terugbetalen zal vooral de rente op de schuld ons gaan nekken.
Wat kan je dan doen als regering? Snijden in de kosten begrijp ik. Ieder ministerie zal na 2010 minimaal 20% minder kosten moeten maken. Dat is nogal wat. Wat kan je nog meer doen? Ik hoorde oud-staatssecretaris Vermeend zeggen dat we ons moeten richten op de Olympische Spelen van 2028 die in Nederland moeten plaatsvinden. Hierdoor kunnen we met focus geld uitgeven en tegelijkertijd innoveren zodat we weer een speciale positie in de markt krijgen.
Of het nou de Spelen moeten zijn of niet, maar ik denk wel dat hij daar een punt heeft. We hebben visie nodig, richting nodig. Waar willen we als land goed in zijn, hoe gaan we onze energie en geld zo bundelen dat er iets bijzonders wordt gepresteerd. Zonder visie werkt iedereen langs elkaar heen en dat kost geld. Zonder visie heeft iedereen gelijk en doen we dingen dubbel.
Dus als je echt geld wilt besparen zal je een super heldere en uitdagende visie voor Nederland moeten neerzetten. Hierdoor worden alle doublures uit ons bestel gehaald en werken we als geheel efficienter, effectiever. We krijgen weer energie, zijn niet meer bang en gaan voor het grotere geheel. Zonder visie blijven we klagen en bezuinigen, worden mensen vervelend en mopperig.
We moeten het nu hebben van Visie en ondernemerschap. Mensen die de handen uit de mouwen steken en er volledig voor willen gaan. Niet alle kanten op, maar volgens een visie. En als je kijkt naar het karakter van Nederland, dan moet het in de hoek liggen van innovatie & handel. Omdat we nou eenmaal anders denken dan andere landen, graag dingen verkopen, en ons als het moet snel kunnen aanpassen. Misschien is Nederland eigenlijk best wel adaptief.
Dat zou mooi zijn!
Bij elkaar hebben we ongeveer 40 miljard uitgegeven dit jaar om weer een beetje grip te krijgen op de recessie. We hebben een schuld van meer dan 6% en dat moeten we met zn allen de komende jaren weer terugverdienen. Het komt neer op 20.000 euro per inwoner hoorde ik vanmorgen op de radio. Maar omdat het nogal een tijdje gaat duren voordat we dit kunnen terugbetalen zal vooral de rente op de schuld ons gaan nekken.
Wat kan je dan doen als regering? Snijden in de kosten begrijp ik. Ieder ministerie zal na 2010 minimaal 20% minder kosten moeten maken. Dat is nogal wat. Wat kan je nog meer doen? Ik hoorde oud-staatssecretaris Vermeend zeggen dat we ons moeten richten op de Olympische Spelen van 2028 die in Nederland moeten plaatsvinden. Hierdoor kunnen we met focus geld uitgeven en tegelijkertijd innoveren zodat we weer een speciale positie in de markt krijgen.
Of het nou de Spelen moeten zijn of niet, maar ik denk wel dat hij daar een punt heeft. We hebben visie nodig, richting nodig. Waar willen we als land goed in zijn, hoe gaan we onze energie en geld zo bundelen dat er iets bijzonders wordt gepresteerd. Zonder visie werkt iedereen langs elkaar heen en dat kost geld. Zonder visie heeft iedereen gelijk en doen we dingen dubbel.
Dus als je echt geld wilt besparen zal je een super heldere en uitdagende visie voor Nederland moeten neerzetten. Hierdoor worden alle doublures uit ons bestel gehaald en werken we als geheel efficienter, effectiever. We krijgen weer energie, zijn niet meer bang en gaan voor het grotere geheel. Zonder visie blijven we klagen en bezuinigen, worden mensen vervelend en mopperig.
We moeten het nu hebben van Visie en ondernemerschap. Mensen die de handen uit de mouwen steken en er volledig voor willen gaan. Niet alle kanten op, maar volgens een visie. En als je kijkt naar het karakter van Nederland, dan moet het in de hoek liggen van innovatie & handel. Omdat we nou eenmaal anders denken dan andere landen, graag dingen verkopen, en ons als het moet snel kunnen aanpassen. Misschien is Nederland eigenlijk best wel adaptief.
Dat zou mooi zijn!
zaterdag 12 september 2009
evernote, echt een brilliant product
Het is nu zo'n 4 maanden denk ik dat ik Evernote gebruik. En ik zeg het niet vaak, maar ik kan niet meer zonder. Wat een heerlijkheid. Wat het doet? Het zorgt ervoor dat ik overal en altijd achter een willekeurige PCtje of mobiele telefoon bij al mijn belangrijke documenten, pdf's, foto's, filmpje kan. En dat is nog niet eens alles, Evernote indexeert ieder document, ook foto's direct!!
Dus wanneer je bijvoorbeeld een foto maakt van een etiket van je favoriete wijn, dan kan je later door het intikken van de naam zo het etiket terugvinden, ook op je telefoon. Net even geprobeerd om het te koppelen met Twitter, kan dus ook. Een interessant document of webpagina gezien? je kan het clippen of als PDF direct in Evernote printen.
En het gemak waarmee dat gaat is werkelijk onvoorstelbaar. Je kan het vanuit ongeveer iedere situatie direct gebruiken. Een ideetje tijdens het autorijden? Open het Voicedeel in je telefoon en spreek je idee in. Het bestand staat direct in the cloud en je kan het bericht vanaf iedere pc weer terugvinden en afluisteren. Een foto maken werkt net zo, en dan wordt die foto ook nog eens gescand op woorden. Geweldig.
Ik gebruik een premium account waardoor ik ook delen kan sharen met anderen. Je krijgt 500Mb per maand aan ruimte, lijkt me genoeg. En je kan je PDF's gemakkelijker doorzoeken dan met een open account.
Als ik het zo lees lijk ik wel een verkoper, maar ik ben gewoon erg enthousiast en als ik jou was zou ik het gewoon eens proberen. Je wordt er echt heel blij van.
Dus wanneer je bijvoorbeeld een foto maakt van een etiket van je favoriete wijn, dan kan je later door het intikken van de naam zo het etiket terugvinden, ook op je telefoon. Net even geprobeerd om het te koppelen met Twitter, kan dus ook. Een interessant document of webpagina gezien? je kan het clippen of als PDF direct in Evernote printen.
En het gemak waarmee dat gaat is werkelijk onvoorstelbaar. Je kan het vanuit ongeveer iedere situatie direct gebruiken. Een ideetje tijdens het autorijden? Open het Voicedeel in je telefoon en spreek je idee in. Het bestand staat direct in the cloud en je kan het bericht vanaf iedere pc weer terugvinden en afluisteren. Een foto maken werkt net zo, en dan wordt die foto ook nog eens gescand op woorden. Geweldig.
Ik gebruik een premium account waardoor ik ook delen kan sharen met anderen. Je krijgt 500Mb per maand aan ruimte, lijkt me genoeg. En je kan je PDF's gemakkelijker doorzoeken dan met een open account.
Als ik het zo lees lijk ik wel een verkoper, maar ik ben gewoon erg enthousiast en als ik jou was zou ik het gewoon eens proberen. Je wordt er echt heel blij van.
vrijdag 11 september 2009
onze definitie van Het Nieuwe Werken
18 november is er een congres over het nieuwe werken (georganiseerd door Kluwer) waar e-office sponsor is. Er spreken in iedergeval drie mensen van e-office op het congres (Pim, Bas en ikzelf). Het is dan van belang om dezelfde uitleg te kunnen geven aan het begrip 'het nieuwe werken'. Het is een lastig begrip omdat het vele facetten heeft.
Om die reden heb ik gisteravond een stukje geschreven waar ik uitleg heb proberen te geven aan wat "Het Nieuwe Werken" voor ons is. Uiteraard gaan we hier binnenkort nog eens goed voor zitten om het aan te scherpen.
'Het nieuwe werken', een term die vooral door Microsoft in de wereld is gebracht en is opgepakt door een aantal bedrijven in Nederland. Maar vooral ook door veel consultants. Maar wat is het nou eigenlijk, 'het nieuwe werken'. Als het echt zo belangrijk is, waarom dringt het dan zo langzaam door in de top van het bedrijfsleven? In ieder geval kunnen we nu al concluderen dat het niet is uitgevonden door het management. Het komt dus ergens anders vandaan.
Je zou kunnen zeggen dat het is ontstaan op straat. Buiten de muren van organisaties. Het is ontstaan in de samenleving. Een samenleving die tot voor vijftien jaar niet in staat was om zich snel te organiseren en kennis te delen. Door de opkomst van met name technologie (social media) kon eindelijk een lang gekoesterde wens van de mensheid worden ingevuld. Mensen over heel de wereld konden elkaar ineens vinden en gedachten met elkaar delen, beelden, filmpjes en teksten met elkaar delen. Ze gingen zichzelf ook nog eens (tijdelijk) organiseren om iets voor elkaar te krijgen, een protest, samen inkopen, samen ergens afspreken. Het zijn vaak mensen die elkaar niet kennen, maar wel eenzelfde passie hebben, eenzelfde woede, of visie. Het kan ook zijn dat via deze media mensen elkaar vinden om spullen aan elkaar te verkopen.
De basis van deze ontwikkeling is dat mensen zonder obstakels met elkaar kunnen communiceren en samenwerken. Altijd en overal. Omdat je hierdoor jezelf ook kunt ontworstelen aan de uniformiteit die zo kenmerkend was voor de 20ste eeuw, worden veel mensen steeds authentieker. Is ook gemakkelijker geworden omdat je wereld groter is geworden en je kunt zien dat je misschien niet ze gek bent als je voorheen dacht. Omdat mensen steeds meer zichzelf worden, zoeken mensen ook steeds meer spullen en diensten die passen bij hun eigen persoonlijkheid. Dat betekent dat de vragen aan organisaties ook steeds diverser worden, stteds minder standaard. Logisch, omdat de wereld steeds complexer aan het worden is. Een typisch kenmerk van de 21ste eeuw trouwens. De voorspelbaarheid en zucht naar uniformiteit die we kennen van de 20ste eeuw is definitief voorbij.
Het feit dat de wereld steeds diverser, transparanter, sneller en complexer is geworden heeft een aantal gevolgen voor organisaties. Het eerste probleem dat zich voordoet is dat de medewerkers van organisaties buiten deuren van de organisaties ineens consumenten zijn. En deze consumenten zijn gewend zijn geraakt aan het vrij kunnen gebruiken van informatie en kennis, het tijd en plaatsonafhankelijk kunnen surfen, communiceren en samenwerken met mensen over heel de wereld. Deze consumenten lopen op maandag hun bedrijf weer binnen met een nieuwe mindset. "ik wil bij alle informatie en kennis kunnen en ik wil overal kunnen werken". Dat heeft tot gevolg dat er binnen bedrijven steeds vaker wordt gesproken over thuiswerken, flexplekken, wiki's, chatten, collaboration, mobile, 360 graden beoordeling, authenticiteit, noem maar op. Daar gaat het dus fout, want bedrijven die ontstaan zijn in de 20ste eeuw zijn niet gebouwd om 21ste eeuw ontwikkelingen te integreren. Organisatievormen uit de 20ste eeuw kunnen per definitie deze nieuwe ontwikkelingen niet aan.
Een ander fenomeen dat zich voordoet is dat de huidige bedrijven terecht zijn gekomen in een zeer turbulente wereld. Een onvoorspelbare wereld waar deze organisaties nooit voor zijn ontworpen. Bedrijven zijn gewend om voorspelbaar te zijn, hoge kwaliteit te leveren, risico's weg te managen, te modelleren, niet snel te veranderen. Nu blijkt ook ineens dat de ervaring en kennis van de zittende bestuurders niet meer werkt in deze complexe wereld. Alleen kosten terugbrengen is niet het antwoord op deze situatie. Een reorganisatie gaat ook niet meer helpen.
Deze twee ontwikkelingen, de roep om verandering van binnenuit en het gebrek aan aanpassingsvermogen, brengt de term 'het nieuwe werken' vaak naar boven. Het nieuwe werken is in onze ogen dus echt een containerbegrip waar vooral de overgang van de 20ste naar de 21ste eeuw mee wordt bedoeld.
Sinds 1991 zijn wij opzoek naar nieuwe organisatievormen en hebben een aantal interessante ontdekkingen gedaan die kunnen bijdragen aan het opnieuw uitvinden van organisaties. Misschien is een van de belangrijkste ontdekkingen wel dat we op een andere manier naar organisaties moeten leren kijken. Een organisatie bestaat uit twee delen: een BLUE- en YELLOW deel. Het BLUE deel is keihard nodig en staat voor de 20ste eeuw. In BLUE regeert het proces, en alles wat daarmee te maken heeft. Controle, management, procedures, pensioen, risico verkleinen, foutloos, targets, allemaal gericht op voorspelbaarheid tegen lage kosten. Dit deel kennen we goed uit de vorige eeuw.
Het inzicht wat wij hebben opgedaan is dat er ook een YELLOW deel is in iedere organisatie. Alleen zien de meeste bedrijven dat nog niet. Het gaat om dat deel van de organisatie waar unieke problemen worden opgelost. problemen die niet via het proces oplosbaar zijn. De oplossing van deze problemen zijn niet bekend maar zit opgesloten in het 'organisatiebrein'. Om dat organisatiebrein maximaal te stimuleren is een ander regiem nodig dan in het BLUE-deel van de organisatie. Om het organisatiebrein maximaal te aktiveren is vertrouwen belangrijk, humansoftware, leiderschap, faciliteren, groeien, intrinieke motivatie naar buiten gericht zijn. Het YELLOW-deel van de organisatie lijkt sterkt op de manier waarop mensen in de moderne samenleving met behulp van social media kennis delen en samenwerken. Op dit moment lopen BLUE en YELLOW bij de meeste bedrijven door elkaar heen en brengen een hoop spanning en frustratie met zich mee.
Voor ons moet alle dienstverlening rondom 'het nieuwe werken' ervoor zorgen dat organisaties weer een afspiegeling worden van de maatschappij. Geen gemakkelijke klus, omdat bijna alle organisaties nog steeds op een 20ste eeuw-manier worden bestuurd. Het gaat dus vooral over leiderschap, dat zal duidelijk zijn. Wanneer wij praten over de organisatievorm van de 21ste eeuw dan praten wij over 'de adaptieve organisatie'.
Met een adaptieve organisatie hebben we een antwoord gevonden om mensen een werkomgeving te bieden die past bij deze tijd, het bedrijf het aanpassingsvermogen te geven waar de klant om vraagt en een mindset die duurzaamheid sterk zal bevorderen.
Om die reden heb ik gisteravond een stukje geschreven waar ik uitleg heb proberen te geven aan wat "Het Nieuwe Werken" voor ons is. Uiteraard gaan we hier binnenkort nog eens goed voor zitten om het aan te scherpen.
'Het nieuwe werken', een term die vooral door Microsoft in de wereld is gebracht en is opgepakt door een aantal bedrijven in Nederland. Maar vooral ook door veel consultants. Maar wat is het nou eigenlijk, 'het nieuwe werken'. Als het echt zo belangrijk is, waarom dringt het dan zo langzaam door in de top van het bedrijfsleven? In ieder geval kunnen we nu al concluderen dat het niet is uitgevonden door het management. Het komt dus ergens anders vandaan.
Je zou kunnen zeggen dat het is ontstaan op straat. Buiten de muren van organisaties. Het is ontstaan in de samenleving. Een samenleving die tot voor vijftien jaar niet in staat was om zich snel te organiseren en kennis te delen. Door de opkomst van met name technologie (social media) kon eindelijk een lang gekoesterde wens van de mensheid worden ingevuld. Mensen over heel de wereld konden elkaar ineens vinden en gedachten met elkaar delen, beelden, filmpjes en teksten met elkaar delen. Ze gingen zichzelf ook nog eens (tijdelijk) organiseren om iets voor elkaar te krijgen, een protest, samen inkopen, samen ergens afspreken. Het zijn vaak mensen die elkaar niet kennen, maar wel eenzelfde passie hebben, eenzelfde woede, of visie. Het kan ook zijn dat via deze media mensen elkaar vinden om spullen aan elkaar te verkopen.
De basis van deze ontwikkeling is dat mensen zonder obstakels met elkaar kunnen communiceren en samenwerken. Altijd en overal. Omdat je hierdoor jezelf ook kunt ontworstelen aan de uniformiteit die zo kenmerkend was voor de 20ste eeuw, worden veel mensen steeds authentieker. Is ook gemakkelijker geworden omdat je wereld groter is geworden en je kunt zien dat je misschien niet ze gek bent als je voorheen dacht. Omdat mensen steeds meer zichzelf worden, zoeken mensen ook steeds meer spullen en diensten die passen bij hun eigen persoonlijkheid. Dat betekent dat de vragen aan organisaties ook steeds diverser worden, stteds minder standaard. Logisch, omdat de wereld steeds complexer aan het worden is. Een typisch kenmerk van de 21ste eeuw trouwens. De voorspelbaarheid en zucht naar uniformiteit die we kennen van de 20ste eeuw is definitief voorbij.
Het feit dat de wereld steeds diverser, transparanter, sneller en complexer is geworden heeft een aantal gevolgen voor organisaties. Het eerste probleem dat zich voordoet is dat de medewerkers van organisaties buiten deuren van de organisaties ineens consumenten zijn. En deze consumenten zijn gewend zijn geraakt aan het vrij kunnen gebruiken van informatie en kennis, het tijd en plaatsonafhankelijk kunnen surfen, communiceren en samenwerken met mensen over heel de wereld. Deze consumenten lopen op maandag hun bedrijf weer binnen met een nieuwe mindset. "ik wil bij alle informatie en kennis kunnen en ik wil overal kunnen werken". Dat heeft tot gevolg dat er binnen bedrijven steeds vaker wordt gesproken over thuiswerken, flexplekken, wiki's, chatten, collaboration, mobile, 360 graden beoordeling, authenticiteit, noem maar op. Daar gaat het dus fout, want bedrijven die ontstaan zijn in de 20ste eeuw zijn niet gebouwd om 21ste eeuw ontwikkelingen te integreren. Organisatievormen uit de 20ste eeuw kunnen per definitie deze nieuwe ontwikkelingen niet aan.
Een ander fenomeen dat zich voordoet is dat de huidige bedrijven terecht zijn gekomen in een zeer turbulente wereld. Een onvoorspelbare wereld waar deze organisaties nooit voor zijn ontworpen. Bedrijven zijn gewend om voorspelbaar te zijn, hoge kwaliteit te leveren, risico's weg te managen, te modelleren, niet snel te veranderen. Nu blijkt ook ineens dat de ervaring en kennis van de zittende bestuurders niet meer werkt in deze complexe wereld. Alleen kosten terugbrengen is niet het antwoord op deze situatie. Een reorganisatie gaat ook niet meer helpen.
Deze twee ontwikkelingen, de roep om verandering van binnenuit en het gebrek aan aanpassingsvermogen, brengt de term 'het nieuwe werken' vaak naar boven. Het nieuwe werken is in onze ogen dus echt een containerbegrip waar vooral de overgang van de 20ste naar de 21ste eeuw mee wordt bedoeld.
Sinds 1991 zijn wij opzoek naar nieuwe organisatievormen en hebben een aantal interessante ontdekkingen gedaan die kunnen bijdragen aan het opnieuw uitvinden van organisaties. Misschien is een van de belangrijkste ontdekkingen wel dat we op een andere manier naar organisaties moeten leren kijken. Een organisatie bestaat uit twee delen: een BLUE- en YELLOW deel. Het BLUE deel is keihard nodig en staat voor de 20ste eeuw. In BLUE regeert het proces, en alles wat daarmee te maken heeft. Controle, management, procedures, pensioen, risico verkleinen, foutloos, targets, allemaal gericht op voorspelbaarheid tegen lage kosten. Dit deel kennen we goed uit de vorige eeuw.
Het inzicht wat wij hebben opgedaan is dat er ook een YELLOW deel is in iedere organisatie. Alleen zien de meeste bedrijven dat nog niet. Het gaat om dat deel van de organisatie waar unieke problemen worden opgelost. problemen die niet via het proces oplosbaar zijn. De oplossing van deze problemen zijn niet bekend maar zit opgesloten in het 'organisatiebrein'. Om dat organisatiebrein maximaal te stimuleren is een ander regiem nodig dan in het BLUE-deel van de organisatie. Om het organisatiebrein maximaal te aktiveren is vertrouwen belangrijk, humansoftware, leiderschap, faciliteren, groeien, intrinieke motivatie naar buiten gericht zijn. Het YELLOW-deel van de organisatie lijkt sterkt op de manier waarop mensen in de moderne samenleving met behulp van social media kennis delen en samenwerken. Op dit moment lopen BLUE en YELLOW bij de meeste bedrijven door elkaar heen en brengen een hoop spanning en frustratie met zich mee.
Voor ons moet alle dienstverlening rondom 'het nieuwe werken' ervoor zorgen dat organisaties weer een afspiegeling worden van de maatschappij. Geen gemakkelijke klus, omdat bijna alle organisaties nog steeds op een 20ste eeuw-manier worden bestuurd. Het gaat dus vooral over leiderschap, dat zal duidelijk zijn. Wanneer wij praten over de organisatievorm van de 21ste eeuw dan praten wij over 'de adaptieve organisatie'.
Met een adaptieve organisatie hebben we een antwoord gevonden om mensen een werkomgeving te bieden die past bij deze tijd, het bedrijf het aanpassingsvermogen te geven waar de klant om vraagt en een mindset die duurzaamheid sterk zal bevorderen.
donderdag 10 september 2009
binnen 10 jaar: game over?
Gisteren mocht ik een workshop verzorgen over de adaptieve organisatie en duurzaamheid. Een van de deelnemers was Kees Buijsrogge van TNO. Toen de discussie ging over de definitie van duurzaamheid gaf Kees aan dat schaarste ook in de definitie opgenomen moest worden.
Binnenkort zullen er namelijk geen mobiele telefoons, zonnecellen, windmolens meer gemaakt kunnen worden omdat bepaalde grondstoffen niet meer te delven zijn. Gewoon op! Of zo duur om te ontginnen dat het een kansloze situatie is geworden. Denk hierbij aan maximaal nog 10 jaar!
Ik heb van Kees het rapport "Metal minerals scarcity: A call for managed austerity and the elements of hope" van Dr. A.M. Diederen, MSc. TNO Defence, Security and Safety, toegestuurd gekregen en schrik me echt te pletter. Hieronder een stukje uit het rapport:
"Without timely implementation of mitigation strategies, the world will soon run out of all kinds of affordable mass products and services. A few examples are given here. First, a striking example are cheap mass-produced consumer electronics like mobile phones, flat screen TVs and personal computers for lack of various scarce metals (amongst others indium and tantalum). Also, large-scale conversion towards more sustainable forms of energy production, energy conversion and energy storage would be slowed down by a lack of sufficient platinum-group metals, rare-earth metals and scarce metals like gallium. This includes large-scale application of high-efficiency solar cells and fuel cells and large-scale electrification of land-based transport. Further, a host of mass-produced products will suffer from much lower production speeds (or much increased tooling wear) during manufacturing owing to a lack of the desired metal elements (a.o. tungsten and molybdenum) for tool steels or ceramics (tungsten carbide). Among the affected mass-produced machined products are various household appliances and all types of motorized transport (cars, trains, ships and aero structures). The lack of various metal elements (a.o. nickel, cobalt, copper) for high- performance steels and electromagnetic applications will affect all sectors which apply high- performance rotating equipment. Besides transportation this includes essential sectors like electric energy generation (coal/oil/gas-based and nuclear power plants, hydropower, wind power). Also the vast areas of construction work in general (housing, infrastructure) and chemical process industries will be affected. The most striking (and perhaps ironic) consequence of a shortage of metal elements is its disastrous effect on global mining and primary production of fossil fuels and minerals: these activities require huge amounts of main and ancillary equipment and consumables (e.g. barium for barite based drilling mud).nd innovative substitution may lead to sustainable options."
Het is een openbaar rapport maar krijgt tot nu toe weinig aandacht in de samenleving. We zijn allemaal erg gericht op CO2 en klimaatveranderingen. Intussen verbruiken we in hoog tempo grondstoffen die we nodig hebben om onze levensstandaard duurzaam voort te zetten. Over 10 jaar krijgen we de eerste echt grote problemen. China heeft intussen het alleenrecht op een aantal van deze grondstoffen geclaimd zodat er van marktwerking al helemaal geen sprake meer is.
Het gaat een spannende tijd worden. Hebben we nog wel energie, maar zijn alle grondstoffen op. Kunnen we er niet meer bij omdat we niet meer naar olie kunnen boren. We zijn goed bezig met zn allen.
Binnenkort zullen er namelijk geen mobiele telefoons, zonnecellen, windmolens meer gemaakt kunnen worden omdat bepaalde grondstoffen niet meer te delven zijn. Gewoon op! Of zo duur om te ontginnen dat het een kansloze situatie is geworden. Denk hierbij aan maximaal nog 10 jaar!
Ik heb van Kees het rapport "Metal minerals scarcity: A call for managed austerity and the elements of hope" van Dr. A.M. Diederen, MSc. TNO Defence, Security and Safety, toegestuurd gekregen en schrik me echt te pletter. Hieronder een stukje uit het rapport:
"Without timely implementation of mitigation strategies, the world will soon run out of all kinds of affordable mass products and services. A few examples are given here. First, a striking example are cheap mass-produced consumer electronics like mobile phones, flat screen TVs and personal computers for lack of various scarce metals (amongst others indium and tantalum). Also, large-scale conversion towards more sustainable forms of energy production, energy conversion and energy storage would be slowed down by a lack of sufficient platinum-group metals, rare-earth metals and scarce metals like gallium. This includes large-scale application of high-efficiency solar cells and fuel cells and large-scale electrification of land-based transport. Further, a host of mass-produced products will suffer from much lower production speeds (or much increased tooling wear) during manufacturing owing to a lack of the desired metal elements (a.o. tungsten and molybdenum) for tool steels or ceramics (tungsten carbide). Among the affected mass-produced machined products are various household appliances and all types of motorized transport (cars, trains, ships and aero structures). The lack of various metal elements (a.o. nickel, cobalt, copper) for high- performance steels and electromagnetic applications will affect all sectors which apply high- performance rotating equipment. Besides transportation this includes essential sectors like electric energy generation (coal/oil/gas-based and nuclear power plants, hydropower, wind power). Also the vast areas of construction work in general (housing, infrastructure) and chemical process industries will be affected. The most striking (and perhaps ironic) consequence of a shortage of metal elements is its disastrous effect on global mining and primary production of fossil fuels and minerals: these activities require huge amounts of main and ancillary equipment and consumables (e.g. barium for barite based drilling mud).nd innovative substitution may lead to sustainable options."
Het is een openbaar rapport maar krijgt tot nu toe weinig aandacht in de samenleving. We zijn allemaal erg gericht op CO2 en klimaatveranderingen. Intussen verbruiken we in hoog tempo grondstoffen die we nodig hebben om onze levensstandaard duurzaam voort te zetten. Over 10 jaar krijgen we de eerste echt grote problemen. China heeft intussen het alleenrecht op een aantal van deze grondstoffen geclaimd zodat er van marktwerking al helemaal geen sprake meer is.
Het gaat een spannende tijd worden. Hebben we nog wel energie, maar zijn alle grondstoffen op. Kunnen we er niet meer bij omdat we niet meer naar olie kunnen boren. We zijn goed bezig met zn allen.
woensdag 9 september 2009
ondernemer 2.0
Gisteravond een informeel etentje met zes ondernemers gehad. Al snel ging het gesprek over de recessie en wat het nou allemaal betekent voor je. We wilden geen mooi weer verhalen, maar al snel tot de kern komen. Met de billen bloot, 'waar maak je je zorgen over'. In grote lijn kwam het er op neer dat de meesten zich zorgen maakten over of hun klanten de rekeningen nog wel kunnen betalen. En hoe lang je door moet gaan met klanten die het moeilijk hebben.
Verder viel erg op dat met name de ondernemers met eigen panden veel problemen hebben met onderhuurders. Het komt steeds vaker voor dat ze de huur niet meer kunnen betalen of hun huurcontract opzeggen omdat ze voor niets in een ander pand kunnen zitten. Wanneer je als ondernemer dan ook nog eens je pensioen in aandelen hebt gestopt, je bedrijf wat minder loopt en je geen huurinkomsten meer hebt ontstaan er toch wel slapeloze nachten.
De ondernemers stonden wel bijna allemaal in de stand om radicale beslissingen te nemen. Zakelijk maar ook prive. Weg met bezit, geen sores meer aan je hoofd, meer tijd besteden aan echt belangrijke zaken zoals samen met je dierbaren mooie momenten meemaken. Geen idealen van anderen meer nastreven, duurzamer leven en duurzamer ondernemen, een slag maken.
Uiteraard kwam ook het onderwerp bank even ter tafel. Niet een ondernemer kon een positief voorbeeld noemen van een meewerkende bank in het afgelopen jaar. Het algehele beeld was dat de banken het midden en kleinbedrijf op dit moment echt in de kou laten staan. Ook wanneer je tot vorig jaar een topklant was. Ze willen niets meer aan je lenen. Zo nu en dan willen ze een uitzondering maken maar dan betaal je een toprente en moet je alles wat je hebt als zekerheid inbrengen. Dus je bedrijf, je huis, je bankrekening, je auto, ook van je partner, alles.
Wat ik gisteravond zag was veel zelfreflectie. Wat ben ik aan het doen, wil ik dit wel, waarom meer, kan het ook anders, wil ik dit zelf of jaag ik een droom van iemand anders na. Dat soort vragen kwamen over tafel. Was wel bijzonder om mee te maken. Dus wat mij betreft brengt de recessie ook veel goede dingen. Er is op dit moment duidelijk een gevoel van urgentie bij ondernemers.
Dit is dus het moment om een radicale verandering in te zetten, of een bifurcatie zoals Elvin Laszlo het noemt.
Verder viel erg op dat met name de ondernemers met eigen panden veel problemen hebben met onderhuurders. Het komt steeds vaker voor dat ze de huur niet meer kunnen betalen of hun huurcontract opzeggen omdat ze voor niets in een ander pand kunnen zitten. Wanneer je als ondernemer dan ook nog eens je pensioen in aandelen hebt gestopt, je bedrijf wat minder loopt en je geen huurinkomsten meer hebt ontstaan er toch wel slapeloze nachten.
De ondernemers stonden wel bijna allemaal in de stand om radicale beslissingen te nemen. Zakelijk maar ook prive. Weg met bezit, geen sores meer aan je hoofd, meer tijd besteden aan echt belangrijke zaken zoals samen met je dierbaren mooie momenten meemaken. Geen idealen van anderen meer nastreven, duurzamer leven en duurzamer ondernemen, een slag maken.
Uiteraard kwam ook het onderwerp bank even ter tafel. Niet een ondernemer kon een positief voorbeeld noemen van een meewerkende bank in het afgelopen jaar. Het algehele beeld was dat de banken het midden en kleinbedrijf op dit moment echt in de kou laten staan. Ook wanneer je tot vorig jaar een topklant was. Ze willen niets meer aan je lenen. Zo nu en dan willen ze een uitzondering maken maar dan betaal je een toprente en moet je alles wat je hebt als zekerheid inbrengen. Dus je bedrijf, je huis, je bankrekening, je auto, ook van je partner, alles.
Wat ik gisteravond zag was veel zelfreflectie. Wat ben ik aan het doen, wil ik dit wel, waarom meer, kan het ook anders, wil ik dit zelf of jaag ik een droom van iemand anders na. Dat soort vragen kwamen over tafel. Was wel bijzonder om mee te maken. Dus wat mij betreft brengt de recessie ook veel goede dingen. Er is op dit moment duidelijk een gevoel van urgentie bij ondernemers.
Dit is dus het moment om een radicale verandering in te zetten, of een bifurcatie zoals Elvin Laszlo het noemt.
dinsdag 8 september 2009
geld maakt lui
Is het je wel eens opgevallen dat bedrijven met veel geld vaak om de problemen heen lopen? Zelf hebben we ook een periode gekend waar we heel gemakkelijk geld konden verdienen. Eind vorige eeuw, dus alweer een tijdje terug. Wat je dan achteraf opvalt is dat er dan een gedrag ontstaat waar je nooit echte keuzes maakt. Het zijn altijd compromissen. Iedereen een beetje gelijk en de rest kopen we af.
Dat geldt natuurlijk voor bedrijven, maar ook voor mensen en de samenleving. Wat je veel ziet is dat wanneer mensen ineens veel geld krijgen, ze als een ballon leeglopen. Alle energie is eruit. Er wordt alleen nog geconsumeerd en geborreld. Deze mensen worden lui en zijn tevreden met zichzelf. Denken ze op dat moment. Na een paar jaar worden de meesten namelijk ongelukkig en denken met weemoed terug aan de tijd dat ze nog ergens voor gingen. Toen ze nog spirit hadden.
Bij samenlevingen zie je hetzelfde. Rijke samenlevingen of economieen zoals Nederland zijn lui geworden. Komen niet meer van hun plek en discussieren over alles. Het poldermodel is denk ik het symbool van een verwende samenleving. Er worden geen echte beslissingen meer genomen. Tijd is niet belangrijk meer, we kunnen heel lang doen over het nemen van een beslissing.
Wat er gebeurt met verwende organisaties, mensen of samenlevingen is dat ze naar binnengericht zijn. Niet meer naar buiten willen kijken, eigenlijk wel heel tevreden zijn over zichzelf. Ik zie dan zo'n dik mannetje van acht jaar bovenop een berg speelgoed zitten met een ontevreden gezicht.
Het grote gevaar van dit gedrag is dat je een 'sitting duck' bent geworden. Het voelt niet goed, maar erger nog je past je ook niet meer aan de veranderende omstandigheden aan. De snelheid is eruit, dus de concurrentie loopt je zo voorbij. Juist mensen, organisaties en landen met honger zijn eager, willen winnen, zijn naar buiten gericht. India, China, Polen, noem maar op..die landen willen vooruit. De mensen daar willen beter worden, willen leren, willen winnen.
Ik denk dat er in nederlnd heel snel een gevoel van Urgentie moet komen dat we een lui land zijn geworden. Dat we heel erg met onze eigen probleempjes bezig zijn. Terwijl we juist nu ons moeten richten op de mogelijkheden die ons land met haar inwoners heeft in de wereld. We hebben alles om succesvol te zijn, behalve het juiste gedrag.
Het lijkt op een dikke 50'er op een hele dure racefiets. Dat ziet er niet uit en gaat ook niets worden. Tenzij de dikke 50'er echt de keuze maakt om wielrenner te worden. Dan is de spirit terug.
Dat geldt natuurlijk voor bedrijven, maar ook voor mensen en de samenleving. Wat je veel ziet is dat wanneer mensen ineens veel geld krijgen, ze als een ballon leeglopen. Alle energie is eruit. Er wordt alleen nog geconsumeerd en geborreld. Deze mensen worden lui en zijn tevreden met zichzelf. Denken ze op dat moment. Na een paar jaar worden de meesten namelijk ongelukkig en denken met weemoed terug aan de tijd dat ze nog ergens voor gingen. Toen ze nog spirit hadden.
Bij samenlevingen zie je hetzelfde. Rijke samenlevingen of economieen zoals Nederland zijn lui geworden. Komen niet meer van hun plek en discussieren over alles. Het poldermodel is denk ik het symbool van een verwende samenleving. Er worden geen echte beslissingen meer genomen. Tijd is niet belangrijk meer, we kunnen heel lang doen over het nemen van een beslissing.
Wat er gebeurt met verwende organisaties, mensen of samenlevingen is dat ze naar binnengericht zijn. Niet meer naar buiten willen kijken, eigenlijk wel heel tevreden zijn over zichzelf. Ik zie dan zo'n dik mannetje van acht jaar bovenop een berg speelgoed zitten met een ontevreden gezicht.
Het grote gevaar van dit gedrag is dat je een 'sitting duck' bent geworden. Het voelt niet goed, maar erger nog je past je ook niet meer aan de veranderende omstandigheden aan. De snelheid is eruit, dus de concurrentie loopt je zo voorbij. Juist mensen, organisaties en landen met honger zijn eager, willen winnen, zijn naar buiten gericht. India, China, Polen, noem maar op..die landen willen vooruit. De mensen daar willen beter worden, willen leren, willen winnen.
Ik denk dat er in nederlnd heel snel een gevoel van Urgentie moet komen dat we een lui land zijn geworden. Dat we heel erg met onze eigen probleempjes bezig zijn. Terwijl we juist nu ons moeten richten op de mogelijkheden die ons land met haar inwoners heeft in de wereld. We hebben alles om succesvol te zijn, behalve het juiste gedrag.
Het lijkt op een dikke 50'er op een hele dure racefiets. Dat ziet er niet uit en gaat ook niets worden. Tenzij de dikke 50'er echt de keuze maakt om wielrenner te worden. Dan is de spirit terug.
zondag 6 september 2009
het 'oude pensioen' sloopt onze samenleving
Alle discussies over het verhogen van de AOW-leeftijd is zo 20ste-eeuw denken. Wat het voor mij aangeeft is dat je tot je 65ste jaar hebt gewerkt, zonder dat je daar plezier aan beleeft. Dat je pas plezier kunt gaan hebben in het leven nadat je bent gepensioneerd. Dat is toch verschrikkelijk.
Heel je leven werken om misschien later te kunnen genieten. Heel je leven werken en sparen om later leuke dingen te doen. Tot je 65ste jaar ook in een baan zitten waar je niet helemaal achter staat. Vind je het gek dat er vakbonden zijn. Wanneer mensen een baan hebben waar ze niet gelukkig van worden dan zullen ze zich zeker afzetten tegen hun werkgever. Hij is in hun ogen de aanstichter van het kwaad. Dus gaan mensen zich organiseren, en hop...daar zijn de vakbonden.
Waarom doen mensen dit toch. Waarom kunnen mensen niet kiezen voor een baan die ze wel leuk vinden. Natuurlijk begrijp ik dat het ook te maken heeft met opleiding en afkomst, en ook is er vast nog iets van geluk. Alleen denk ik dat er iets fundamenteel mis is in ons denken wanneer we zo hunkeren naar ons pensioen. Zo van: en nu is het mijn tijd. In de 20ste eeuw had je te maken met veel fysiek werk, en dat hou je natuurlijk niet vol tot je 80ste. Maar nu, in de 21ste eeuw bestaat bijna al ons werk uit denkwerk. Dat kan je oneindig volhouden.
Wat is er mis mee om door te werken tot aan je dood. Niet omdat het moet maar omdat je er energie van krijgt, omdat je dan nog steeds nodig bent, omdat je nog steeds onderdeel van de maatschappij bent. Waarom tot je 65ste doorwerken en sparen om daarna te genieten. Terwijl je dan fysiek minder sterk bent en je nog maar moet afwachten of je het gaat halen. Waarom die zucht naar zekerheid, terwijl er niemand is die kan garanderen dat je 65 zult worden.
De pensioenleeftijd bereiken betekent dat je uit de maatschappij stapt, niet meer nodig bent. Je bent zelfs een kostenpost geworden voor de samenleving. Werkende mensen moeten jouw pensioen bijelkaar verdienen. Het kost ons miljarden. De pensioenleeftijd zorgt voor een splitsing in de samenleving van jong en oud, van werkenden en bejaarden. Het pensioen zorgt ervoor dat er bejaardenhuizen zijn met mensen die toch niets meer bijdragen. Pensioen zorgt ervoor dat mensen sneller oud worden omdat ze geisoleerd raken.
Wat mij betreft staat de 21ste eeuw voor het kiezen van een levensstijl waarbij je ook werk hebt dat bij je past. Een leven waar je energie van krijgt. Werk waar je, uiteraard afgestemd op je fysieke mogelijkheden, mee door wilt gaan tot aan je dood. Omdat je het leuk vindt. Nooit meer een scheiding tussen je werkende leven en daarna. Nooit meer pensioen. De meeste mensen willen groeien, niet financieel maar als mens. Dat betekent dat je nieuwsgierig bent, wilt leren, wilt delen, tot je erbij neervalt.
Mensen zullen zeggen dat het onverantwoord is om niet goed voor je ouwe dag te zorgen. Wat je dan eigenlijk zegt, is dat je op je ouwe dag niets meer doet. Daar heb ik dus geen zin in. Ik wil nog steeds een bijdrage kunnen leveren aan de samenleving, ook als ik oud mag worden.
Neem ik daar grote risico's mee? Ik denk van niet. De verwachting hebben te kunnen genieten na je 65ste, dat noem ik pas een groot risico nemen.
(advies voor de discussie over de AOW-leeftijd: maak onderscheid tussen mensen die zwaar fysiek of ongeschoold werk hebben en kenniswerkers. Mensen die door welk reden dan ook niet meer willen of kunnen groeien zullen we financieel moeten ondersteunen. Maar mensen die juist wel willen bijdragen en groeien als mens moeten we zo lang mogelijk in onze economie opnemen. Dus scheer niet iedereen over een kam. Vakbonden zijn ontstaat in het industriele tijdperk, de 21ste eeuw is zo anders. De 21ste eeuw staat voor diversiteit, niet voor gelijkheid. Mensen zijn verschillend en we zullen ze ook zo moeten behandelen. Dus ook als het om pensioen gaat.)
Heel je leven werken om misschien later te kunnen genieten. Heel je leven werken en sparen om later leuke dingen te doen. Tot je 65ste jaar ook in een baan zitten waar je niet helemaal achter staat. Vind je het gek dat er vakbonden zijn. Wanneer mensen een baan hebben waar ze niet gelukkig van worden dan zullen ze zich zeker afzetten tegen hun werkgever. Hij is in hun ogen de aanstichter van het kwaad. Dus gaan mensen zich organiseren, en hop...daar zijn de vakbonden.
Waarom doen mensen dit toch. Waarom kunnen mensen niet kiezen voor een baan die ze wel leuk vinden. Natuurlijk begrijp ik dat het ook te maken heeft met opleiding en afkomst, en ook is er vast nog iets van geluk. Alleen denk ik dat er iets fundamenteel mis is in ons denken wanneer we zo hunkeren naar ons pensioen. Zo van: en nu is het mijn tijd. In de 20ste eeuw had je te maken met veel fysiek werk, en dat hou je natuurlijk niet vol tot je 80ste. Maar nu, in de 21ste eeuw bestaat bijna al ons werk uit denkwerk. Dat kan je oneindig volhouden.
Wat is er mis mee om door te werken tot aan je dood. Niet omdat het moet maar omdat je er energie van krijgt, omdat je dan nog steeds nodig bent, omdat je nog steeds onderdeel van de maatschappij bent. Waarom tot je 65ste doorwerken en sparen om daarna te genieten. Terwijl je dan fysiek minder sterk bent en je nog maar moet afwachten of je het gaat halen. Waarom die zucht naar zekerheid, terwijl er niemand is die kan garanderen dat je 65 zult worden.
De pensioenleeftijd bereiken betekent dat je uit de maatschappij stapt, niet meer nodig bent. Je bent zelfs een kostenpost geworden voor de samenleving. Werkende mensen moeten jouw pensioen bijelkaar verdienen. Het kost ons miljarden. De pensioenleeftijd zorgt voor een splitsing in de samenleving van jong en oud, van werkenden en bejaarden. Het pensioen zorgt ervoor dat er bejaardenhuizen zijn met mensen die toch niets meer bijdragen. Pensioen zorgt ervoor dat mensen sneller oud worden omdat ze geisoleerd raken.
Wat mij betreft staat de 21ste eeuw voor het kiezen van een levensstijl waarbij je ook werk hebt dat bij je past. Een leven waar je energie van krijgt. Werk waar je, uiteraard afgestemd op je fysieke mogelijkheden, mee door wilt gaan tot aan je dood. Omdat je het leuk vindt. Nooit meer een scheiding tussen je werkende leven en daarna. Nooit meer pensioen. De meeste mensen willen groeien, niet financieel maar als mens. Dat betekent dat je nieuwsgierig bent, wilt leren, wilt delen, tot je erbij neervalt.
Mensen zullen zeggen dat het onverantwoord is om niet goed voor je ouwe dag te zorgen. Wat je dan eigenlijk zegt, is dat je op je ouwe dag niets meer doet. Daar heb ik dus geen zin in. Ik wil nog steeds een bijdrage kunnen leveren aan de samenleving, ook als ik oud mag worden.
Neem ik daar grote risico's mee? Ik denk van niet. De verwachting hebben te kunnen genieten na je 65ste, dat noem ik pas een groot risico nemen.
(advies voor de discussie over de AOW-leeftijd: maak onderscheid tussen mensen die zwaar fysiek of ongeschoold werk hebben en kenniswerkers. Mensen die door welk reden dan ook niet meer willen of kunnen groeien zullen we financieel moeten ondersteunen. Maar mensen die juist wel willen bijdragen en groeien als mens moeten we zo lang mogelijk in onze economie opnemen. Dus scheer niet iedereen over een kam. Vakbonden zijn ontstaat in het industriele tijdperk, de 21ste eeuw is zo anders. De 21ste eeuw staat voor diversiteit, niet voor gelijkheid. Mensen zijn verschillend en we zullen ze ook zo moeten behandelen. Dus ook als het om pensioen gaat.)
donderdag 3 september 2009
hij doet het
Toch wel trots momentje. De website voor work21 staat sinds vandaag aan. De basis is er, nu aantrekkelijk houden en veel interessante informatie verzamelen. Voor wie gaat kijken....veel plezier.
Stefan, Gijs, Gonny, bedankt!
wie begrijpt dit nog
In het FD van vandaag staat het volgende geschreven: "De overheid moet stappen ondernemen om te voorkomen dat er in de toekomst een overschot ontstaat aan windenergie dat stroomprijzen ondermijnt, stelt de Energieraad."
Nu zijn we al zover dat er straks zoveel groene energie op de markt komt dat daardoor de energiemaatschappijen in de problemen gaan komen. De prijzen komen dan teveel onder druk te staan. Waar zijn we nou mee bezig?
Ik begrijp dat het heel vervelend is wanneer de energiemaatschappijen zich moeten aanpassen aan veranderende omstandigheden. Maar om dan maar de prijzen kunstmatig hoog te houden lijkt me wat ver gaan. Alleen om de lamp te laten branden bij die organisaties?
Wat dus kan gebeuren is dat we de aanwas van groene energie gaan temperen omdat we nog oude energie-organisaties hebben. Wat is nou belangrijker, de oude industrie in de lucht houden of een gezondere planeet.
Kan iemand mij dit uitleggen?
Nu zijn we al zover dat er straks zoveel groene energie op de markt komt dat daardoor de energiemaatschappijen in de problemen gaan komen. De prijzen komen dan teveel onder druk te staan. Waar zijn we nou mee bezig?
Ik begrijp dat het heel vervelend is wanneer de energiemaatschappijen zich moeten aanpassen aan veranderende omstandigheden. Maar om dan maar de prijzen kunstmatig hoog te houden lijkt me wat ver gaan. Alleen om de lamp te laten branden bij die organisaties?
Wat dus kan gebeuren is dat we de aanwas van groene energie gaan temperen omdat we nog oude energie-organisaties hebben. Wat is nou belangrijker, de oude industrie in de lucht houden of een gezondere planeet.
Kan iemand mij dit uitleggen?
duurzaam ondernemen
Vandaag had ik een gesprek met de directeur van een organisatie met zo'n 800 medewerkers. Een zeer vooruitstrevende organisatie met een bevlogen leider. Op een gegeven moment hadden we het over duurzaamheid. En hoe kan je nou duurzaam ondernemen.
Er zijn natuurlijk een aantal zeer voor de hand liggende zaken die je direct kunt oppakken zoals overstappen op groene stroom of je autopark aanpakken. Ook kan je nog wat zaken doen aan je gebouw en het gebruik van papier terugdringen. Maar dan wordt het toch wel een beetje stil.
Wat hij heeft gedaan is een 0-meting uitvoeren om de huidige carbon footprint te bepalen. Als je die weet kan je jezelf een doel stellen om over een aantal jaren bijvoorbeeld 30 procent lager te zitten. Dat is mooi, omdat het alleen tussen de oren gaat zitten wanneer je er regelmatig mee wordt geconfronteerd.
Wat ik bij mijzelf merk is dat het allemaal nog een beetje dun aanvoelt. Bij mijzelf bedoel ik dan. Ja, ik wil graag duurzaam ondernemen, ja we willen daar een voorbeeld in worden...maar.. Het zijn van die voor de hand liggende dingen. Volgens mij ligt er ergens een veel grotere vis om duurzamer te worden. Alleen voel ik dat ik met de manier van denken die ik nu hanteer de oplossing niet ga vinden.
Misschien moest ik maar eens een wijntje nemen.
Er zijn natuurlijk een aantal zeer voor de hand liggende zaken die je direct kunt oppakken zoals overstappen op groene stroom of je autopark aanpakken. Ook kan je nog wat zaken doen aan je gebouw en het gebruik van papier terugdringen. Maar dan wordt het toch wel een beetje stil.
Wat hij heeft gedaan is een 0-meting uitvoeren om de huidige carbon footprint te bepalen. Als je die weet kan je jezelf een doel stellen om over een aantal jaren bijvoorbeeld 30 procent lager te zitten. Dat is mooi, omdat het alleen tussen de oren gaat zitten wanneer je er regelmatig mee wordt geconfronteerd.
Wat ik bij mijzelf merk is dat het allemaal nog een beetje dun aanvoelt. Bij mijzelf bedoel ik dan. Ja, ik wil graag duurzaam ondernemen, ja we willen daar een voorbeeld in worden...maar.. Het zijn van die voor de hand liggende dingen. Volgens mij ligt er ergens een veel grotere vis om duurzamer te worden. Alleen voel ik dat ik met de manier van denken die ik nu hanteer de oplossing niet ga vinden.
Misschien moest ik maar eens een wijntje nemen.
de organisatie afmeren
Iedereen die zeilt weet direct wat ik bedoel. "maak gebruik van de krachten die er zijn, probeer er niet tegen te vechten". Wanneer je met een zeilboot aan het manouvreren bent, moet je heel erg op de wind letten, stroming, het roereffect, je snelheid, noem maar op.
Wanneer je dat niet doet, is de kans op ongelukken erg groot. Het heeft namelijk geen enkele zin om te denken dat je sterker bent dan de wind of de stroming. Daar kan je niet tegen vechten. Je moet het zelfs omdraaien. Probeer een strategie te bedenken waarbij je maximaal gebruik kunt maken van deze krachten.
Dat kan natuurlijk betekenen dat je ineens vanuit een andere kant moet aanvaren, of achteruit, of juist heel hard of zacht. Maar het belangrijkste leerpunt is dat je nooit tegen deze krachten vecht, maar ze juist gebruikt.
Eigenlijk zie ik dit gedrag binnen organisatieveranderingen bijna nooit. Daar maken we niet echt goed gebruik van de krachten die er zijn. Waarschijnlijk ook omdat we ze niet echt kennen. Maar ook negatieve krachten zijn krachten. En als je die zo kan positioneren dat ze het geheel gaan helpen, dan zijn we er.
Maar om te begrijpen waar de krachten zitten moeten we heel goed met elkaar kunnen communiceren. Organisatieveranderingen zouden heel eenvoudig zijn wanneer je met iedereen een 1:1 kan hebben. Maar door de schaal is dat vaak niet mogelijk. Mensen worden overvallen door veranderingen en zetten hun kracht in. Vaak net de andere kant op omdat ze zich niet gehoord en begrepen voelen.
Mijn voorstel is om voordat je een verandering inzet je eerst goed moet begrijpen welke krachten er zijn en welke kant ze opwijzen. Kies daarna een strategie om maximaal gebruik te maken van de aanwezige energie. Probeer zo min mogelijk kracht te gebruiken voor de verandering. (boegschroef).
Wat mij betreft is voor het veranderen van een organisatie, de analogie met het afmeren van een zeiljacht sluitend.
(Maar hang voor de zekerheid nog wel een klein stootwilletje buitenboord).
Wanneer je dat niet doet, is de kans op ongelukken erg groot. Het heeft namelijk geen enkele zin om te denken dat je sterker bent dan de wind of de stroming. Daar kan je niet tegen vechten. Je moet het zelfs omdraaien. Probeer een strategie te bedenken waarbij je maximaal gebruik kunt maken van deze krachten.
Dat kan natuurlijk betekenen dat je ineens vanuit een andere kant moet aanvaren, of achteruit, of juist heel hard of zacht. Maar het belangrijkste leerpunt is dat je nooit tegen deze krachten vecht, maar ze juist gebruikt.
Eigenlijk zie ik dit gedrag binnen organisatieveranderingen bijna nooit. Daar maken we niet echt goed gebruik van de krachten die er zijn. Waarschijnlijk ook omdat we ze niet echt kennen. Maar ook negatieve krachten zijn krachten. En als je die zo kan positioneren dat ze het geheel gaan helpen, dan zijn we er.
Maar om te begrijpen waar de krachten zitten moeten we heel goed met elkaar kunnen communiceren. Organisatieveranderingen zouden heel eenvoudig zijn wanneer je met iedereen een 1:1 kan hebben. Maar door de schaal is dat vaak niet mogelijk. Mensen worden overvallen door veranderingen en zetten hun kracht in. Vaak net de andere kant op omdat ze zich niet gehoord en begrepen voelen.
Mijn voorstel is om voordat je een verandering inzet je eerst goed moet begrijpen welke krachten er zijn en welke kant ze opwijzen. Kies daarna een strategie om maximaal gebruik te maken van de aanwezige energie. Probeer zo min mogelijk kracht te gebruiken voor de verandering. (boegschroef).
Wat mij betreft is voor het veranderen van een organisatie, de analogie met het afmeren van een zeiljacht sluitend.
(Maar hang voor de zekerheid nog wel een klein stootwilletje buitenboord).
woensdag 2 september 2009
extra slag maken
We hebben de afgelopen paar weken een stijging gezien van de beurskoers, maar de lijn naar beneden is weer ingezet. In Duitsland is het geld op voor sloopauto's, in Nederland zijn er weer minder auto's verkocht. De bouwsector gaat het nu pas heel zwaar krijgen.
Het zou zomaar kunnen zijn dat we een tijdelijk opleving hebben gehad doordat de overheid heel veel geld in onze economie heeft gestopt. En dat raakt nu op. Verder is er erg weinig structureels veranderd. Dus kan je dan verwachten dat alles weer goed zal komen.
Ik denk het niet. We zullen onze mindset over onze samenleving moeten aanpassen. We kunnen nooit meer per persoon zoveel kopen zoals we hebben gedaan. Dus we gaan ook nooit meer zoveel produceren zoals we hebben gedaan. Dan maken we dus ook minder omzet en minder winst met zn allen.
Om je een beetje gelukkig te voelen zal je je eigen geluk niet meer moeten laten afhangen van geld of spullen. Maar van zaken die veel belangrijker zijn dan dat. Alleen zijn we daar blijkbaar nog niet aan toe, en houden we vast aan het oude. Hoe meer geld hoe gelukkiger...zoiets.
En als we het dan toch allemaal wat anders moeten doen, en dat moeten we, laten we dan gelijk eens goed nadenken over hoe we het doen. En wat ons handelen voor effect heeft op onze samenleving en ons milieu.
Misschien kan je wel gelukkig worden door een beetje te zorgen voor je omgeving. Dat zou toch wat zijn zeg.
Het zou zomaar kunnen zijn dat we een tijdelijk opleving hebben gehad doordat de overheid heel veel geld in onze economie heeft gestopt. En dat raakt nu op. Verder is er erg weinig structureels veranderd. Dus kan je dan verwachten dat alles weer goed zal komen.
Ik denk het niet. We zullen onze mindset over onze samenleving moeten aanpassen. We kunnen nooit meer per persoon zoveel kopen zoals we hebben gedaan. Dus we gaan ook nooit meer zoveel produceren zoals we hebben gedaan. Dan maken we dus ook minder omzet en minder winst met zn allen.
Om je een beetje gelukkig te voelen zal je je eigen geluk niet meer moeten laten afhangen van geld of spullen. Maar van zaken die veel belangrijker zijn dan dat. Alleen zijn we daar blijkbaar nog niet aan toe, en houden we vast aan het oude. Hoe meer geld hoe gelukkiger...zoiets.
En als we het dan toch allemaal wat anders moeten doen, en dat moeten we, laten we dan gelijk eens goed nadenken over hoe we het doen. En wat ons handelen voor effect heeft op onze samenleving en ons milieu.
Misschien kan je wel gelukkig worden door een beetje te zorgen voor je omgeving. Dat zou toch wat zijn zeg.
Abonneren op:
Posts (Atom)