maandag 24 augustus 2009

zomaar een ingeving

Gisteren reed ik over de snelweg en toen ontstond er een gedachte. Waarschijnlijk ontstond die gedachte doordat je op de A12 om de kilometer een portaal hebt met camera's of electronische verkeersborden.

Mijn gedachte ging alsvolgt: mensen maken plaatjes van een situatie die gaat komen. Dat kan een plaatje zijn voor over 2 minuten, bijvoorbeeld dat je dan een kopje koffie hebt, een plaatje voor over 6 maanden als je op wintersport gaat of een plaatje over het huis dat je ooit wilt kunnen kopen.

De kracht van zo'n plaatje is dat je de energie gaat focussen en alle handelingen erop gericht zijn om naar dat plaatje te komen. Dus de plaatjes staan stil, zoals de portalen op de A12, en jij raast er naar toe, er doorheen en opweg naar de volgende portaal. Plaatjes brengen ons in beweging.

Tot zover is er niets aan de hand. Het gaat mis op het moment dat er iemand anders is die vindt dat jij je plaatje moet aanpassen. Of nog erger, die zet er ineens zijn eigen plaatje tussen. Je moet nu dus je energie storten op zijn plaatje!

En dan gaat het mis, want ineens moet je iets doen waar je hart niet ligt. En volgens mij is dat nou precies wat er constant aan de hand is in het bedrijfsleven. Het hart wordt niet geraakt. We maken alleen plaatjes met informatie voor het hoofd. En dat is in mijn ogen maar een deel van de waarheid.

Toen ik zo nadacht over de portalen en plaatjes zag ik ineens een diaprojector voor me. De projector wordt gevoed door een bak met dia's die op volgorde staat. Het is ook een volgorde van dia's die voor ons een logisch geheel vormt. Maar iedereen die nog weet wat dia's zijn, weet dat zo'n bakje zo nu en dan omvalt, en dan ben je best weer een tijd bezig om de zaak op de rit te krijgen.

Interessante analogie, de dia's van je leven.

1 opmerking:

  1. Herkenbare analogie: ik heb een duidelijke voorstelling waar ik naar toe wil. De route ernaar toe is nog blurry, maar alle stapjes moeten wel in de juiste richting zijn.

    Wat ik in inderdaad vaak zie, is dat er altijd mensen zijn die vinden dat je je plaatje moet aanpassen. Dat is een goede dynamiek en soms is het bijschaven van je eigen beeld niet zo erg.

    Er komt inderdaad een moment - heel geleidelijk - dat het steeds minder jouw plaatje is. Omdat je te ver bent gegaan in compromissen sluiten. Het herkennen van die glijdende schaal is lastig. Het bepalen van het punt 'tot hier en niet verder' is nog lastiger. 'Stick to the plan' is een behoorlijke uitdaging.

    BeantwoordenVerwijderen