zomaar een ingeving

Gisteren reed ik over de snelweg en toen ontstond er een gedachte. Waarschijnlijk ontstond die gedachte doordat je op de A12 om de kilometer een portaal hebt met camera's of electronische verkeersborden.

Mijn gedachte ging alsvolgt: mensen maken plaatjes van een situatie die gaat komen. Dat kan een plaatje zijn voor over 2 minuten, bijvoorbeeld dat je dan een kopje koffie hebt, een plaatje voor over 6 maanden als je op wintersport gaat of een plaatje over het huis dat je ooit wilt kunnen kopen.

De kracht van zo'n plaatje is dat je de energie gaat focussen en alle handelingen erop gericht zijn om naar dat plaatje te komen. Dus de plaatjes staan stil, zoals de portalen op de A12, en jij raast er naar toe, er doorheen en opweg naar de volgende portaal. Plaatjes brengen ons in beweging.

Tot zover is er niets aan de hand. Het gaat mis op het moment dat er iemand anders is die vindt dat jij je plaatje moet aanpassen. Of nog erger, die zet er ineens zijn eigen plaatje tussen. Je moet nu dus je energie storten op zijn plaatje!

En dan gaat het mis, want ineens moet je iets doen waar je hart niet ligt. En volgens mij is dat nou precies wat er constant aan de hand is in het bedrijfsleven. Het hart wordt niet geraakt. We maken alleen plaatjes met informatie voor het hoofd. En dat is in mijn ogen maar een deel van de waarheid.

Toen ik zo nadacht over de portalen en plaatjes zag ik ineens een diaprojector voor me. De projector wordt gevoed door een bak met dia's die op volgorde staat. Het is ook een volgorde van dia's die voor ons een logisch geheel vormt. Maar iedereen die nog weet wat dia's zijn, weet dat zo'n bakje zo nu en dan omvalt, en dan ben je best weer een tijd bezig om de zaak op de rit te krijgen.

Interessante analogie, de dia's van je leven.