dinsdag 9 februari 2010

terug naar free climbing organisaties


Laatst had ik een discussie met Petra Stojanovic (onze sales directeur) over coma-drinken. (je hebt wel eens ergens over nietwaar?) Hoe kan het zijn dat mensen het zo ver laten komen dat ze zichzelf willen vergiftigen, om uiteindelijk in het ziekenhuis te belanden.

Dat kan alleen maar wanneer je of niets meer om je leven geeft, of dat je ervan uit kunt gaan dat er altijd wel iemand of iets is die je verzorgt en er weer bovenop helpt. Wanneer je daar verder over nadenkt en ik combineer dat met ervaringen bij e-office in de afgelopen jaren, dan kom ik tot de volgende conclusie.

Wanneer er niets is geregeld voor iemand, dan voelt die persoon zich zelf verantwoordelijk voor zijn eigen leven en veiligheid. (zeg een free climber). Wanneer mensen in een auto rijden met ABS en andere software, dan denken ze ineens dat alles kan. Wanneer je langs een ravijn loopt met een touwtje om je middel, dan zoek je de grens op met het risico te vallen. Maar dat maakt niet uit want het touwtje voorkomt dat je te pletter zal vallen.

Het lijkt er dus op dat wanneer je iets regelt voor mensen, ze dat onderdeel direct uit hun eigen verantwoordelijkheidsportfolio schrappen. Sterker nog, ze lijken juist dat onderdeel, waar nu iemand anders verantwoordelijk voor is, tot de grens te testen. Iets wat ze normaal nooit zouden doen. Wel een wonderlijk gedrag he. En als het 'systeem' dan faalt, dan heeft het nooit aan de persoon zelf gelegen en wordt het ondersteunende systeem het liefst juridisch aangepakt. Het is immers de verantwoordelijkheid van iets of iemand anders geweest.

En zo zit onze hele maatschappij in elkaar. Er wordt steeds meer geregeld door de overheid en bedrijven voor de consument. We ontnemen hiermee blijkbaar ook de eigen verantwoordelijkheid bij veel van ons. Onverantwoord gedrag lijkt het gevolg te zijn. En weet je, binnen organisaties gaat het net zo.

Toch maar terug naar het pure free climbing? Ik denk dat we een hoop minder ellende in onze maatschappij hebben.

4 opmerkingen:

  1. Interessante stelling en ik vraag me af hoe dat overeenkomt met je beeld bij Yellow/Blue organisaties. Sommige zaken moeten namelijk geregeld zijn zonder dat je je daar zorgen over hoeft te maken. Stel dat je je als consultant ook nog moest bezig moest houden met de uitbetaling van je salaris. Ik garandeer je dat je daar een minder goede consultant van wordt.

    Omdat dat touwtje er hangt en je je daar dus geen zorgen over hoeft te maken, heb je de ruimte om grenzen op te zoeken, creatiever over het pad te lopen. Als het touwtje er niet hangt, ga je je beperken tot datgene dat veilig is. Weg durf, weg uitdaging. Lekker over de veilige paden lopen.

    Ik denk dat je het niet zo negatief moet benaderen: wees blij dat er zaken voor je geregeld zijn, dat geeft je alle ruimte om te doen waar je goed in bent en energie van krijgt. Heel Yellow.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Roland, Deze aangeleerde hulpeloosheid begint al in ons onderwijs systeem vanaf dat kinderen 4 zijn (of zelfs daarvoor in de kinderopvang). Dat er scholen zijn die juist hierop zijn gericht, het aanleren van verantwoordelijk gedrag, wordt niet gezien. Sterker nog, deze scholen worden behandeld als paria's in onze samenleving. Het wordt tijd dat men eens verder gaat kijken naar wat er nu werkelijk gebeurd in de maatschappij. Maar op dit moment lijkt de tendens meer controle, meer geregel, minder individuele vrijheden, minder verantwoortwoordelijk gedrag. Een gepamperde maatschappij.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @Sjoert; ik voel het niet als negatief, meer als een waarneming. Het is wat mij betreft de kunst om 'gemak' te bieden, waarbij je wel zelf verantwoordelijk blijft voor het geheel of totaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat mij betreft heb je hier een punt waar het mes aan twee kanten snijd.

    Negatief wanneer men de hulplijnen voor vanzelfsprekend neemt of als de hulplijnen meer betuttellijnen worden en men bijna gedwongen wordt om niet meer na te denken, zie vb. in de overheid.

    Positief wanneer het echt helpt en stimuleert tot verantwoord verleggen van grenzen waardoor een snellere ontwikkeling plaatsvindt dan zonder een hulplijn.

    Laatste factor is de mens.. die is gelukkig altijd anders en daardoor ongeacht het resultaat ook, anders wordt het ook zo saai ;-)

    BeantwoordenVerwijderen