woensdag 10 maart 2010

twee gezichten

Is het je wel eens opgevallen dat zodra mensen de deuren van hun bedrijf binnenstappen, ze veranderen. Dat het lijkt alsof de verantwoordelijke persoon die hij of zij thuis is, ineens transformeert naar iemand die zich gedraagt als een kind. Geen verantwoordelijkheid meer neemt, niets meer kan, alleen maar wijst naar alles wat er niet klopt en waardoor de persoon zijn of haar werk niet meer kan uitvoeren.

Voor een deel zit het natuurlijk in de persoon, maar voor een groot deel naturlijk ook in de manier waarop we organisaties hebben ingericht. Mensen zien het eindresultaat vaak niet meer en werken aan een (proces)onderdeel. We hebben ze verteld dat ze heel veel niet meer mogen en dat ze vooral niet moeten nadenken over alles wat buiten hun afdeling valt. Dat doen anderen wel voor je.

Wat je dan krijgt is dat mensen blijkbaar direct hun verantwoordelijkheid voor het geheel neerleggen. Zich alleen nog maar richten op hun taak en totaal niet meer geinteresseerd zijn in het grote geheel of sterker nog, of de klant er iets aan heeft.

Onze machinale manier van organiseren maakt mensen asociaal en murf. Mensen zijn niet meer geinteresseerd in elkaar. Vooral grote organisaties hebben daar veel last van. Mensen komen op hun werk en hangen hun persoonlijkheid aan de kapstok voordat ze verder lopen. Vervolgens spelen ze het spel waarmee je het snelst carriere mee kunt maken. En of dat nou ten koste van je collega gaat of een klant is totaal irrelevant. Het gaat om jouw carriere.

Om vijf uur gaat papa weer naar huis. Morgen lekker papadag. Gezellig samen leuke dingen doen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten