Geen mening?

Toch bijzonder hoe mensen zichzelf ontwikkelen. Ik heb zelf heel lang geen uitgesproken meningen gehad over dingen. Kon mij eigenlijk overal wel in vinden. Het maakt je tot een soort toeschouwer van het leven om je heen. Zeker wanneer je geen verantwoordelijkheid hoeft te dragen lijkt het dat je niet echt een mening hoeft te hebben.

Eind jaren tachtig ging ik voor het eerst managen. Geen idee wat het inhield maar die positie werd mij aangeboden. Op dat moment dacht ik werkelijk dat managen een soort wetenschap was. Dat alle managers op een school waren geweest en wisten hoe je alle vraagstukken op de wereld kon oplossen, hoe je met mensen moest omgaan, hoe je een bedrijf moest runnen en dus hoe je keuzes moest maken. Niets bleek minder waar te zijn.

Omdat ik nog een groentje was kreeg ik begeleiding van een ouwe rot in het vak. Twee ochtenden in de week was ze er om half negen en bracht mij het vak managen bij. Het zweet brak me iedere keer uit wanneer ze weer aan kwam rijden. Alles deed ik fout. Ik reageerde te laat, was niet precies genoeg, maakte de verkeerde keuzes, had anders moeten reageren, mijn stropdas zat scheef. Ik heb toen echt op het punt gestaan te stoppen en ontslag te nemen. Dit was niets voor mij. Ik begreep het gewoon niet. Ik werd alle kanten opgeslingerd en had geen idee wat nou de basis was van de managementstijl.

Vlak voordat ik ermee wilde stoppen gebeurde er iets bijzonders. Ik kwam er achter dat managen helemaal geen wetenschap is. Het ging namelijk om een vraagstuk waar ik niet uitkwam en ik wilde advies. Ik liep naar de directeur en vroeg hem zijn mening. Hans, want zo heette hij, riep: Je moet links af. Terwijl mijn meesteres riep 'je moet rechts af'. Aha, blijkbaar is managen dus geen wetenschap, blijkbaar doen mensen maar wat, en lossen ze problemen op naar eigen inzicht!

Dat was voor mij het moment dat ik mijn eigen 'managementstijl' ben gaan ontwikkelen. Ik ben gaan lezen, kijken, nadenken en er groeide iets in mij. Een basis van regels die ik gebruikte om keuzes te maken, prioriteiten te stellen, te communiceren. Die 'eigen managementstijl' zorgde ervoor dat ik ook niet meer alle kanten opgeslingerd werd. Ik had een koers, ik had vaart en dus een referentie. Een eigen referentie. Maar dat betekende ook dat ik een mening had over de richting die we moesten kiezen in de talloze situaties die zich voordeden. En dat waren niet altijd de keuzes die mijn meesteres bedacht had.

Ik zal jullie besparen hoe de tijd er daarna uitzag, maar het ging gepaard met veel energie. Na een maand of twee vond ze dat ik het wel alleen aan kon. Op het moment zelf was het een heftige periode, maar ze heeft mij wel heel veel geleerd. Yvonne, bedankt!

Ik heb nu een eigen mening! Geeft best een hoop rust kan ik zeggen.